Elke dag

Hendrik Groen schreef elke dag. Nou ja, bijna. Er waren een paar dagen dat hij wat ziek was en het voorbij liet gaan. Geen zin was geen argument en geen onderwerp ook niet. Geen tijd zeker niet, want Hendrik Groen woont in een verzorgingshuis en beschrijft het leven daar. In het boek is hij 83 1/4 als hij begint, inmiddels zal hij ruim 85 zijn. Ze hebben daar zoals hij zegt niet zoveel tijd meer, maar tegelijkertijd teveel tijd.

Mijn situatie is anders, ik heb statistisch gezien nog behoorlijk wat tijd en praktisch niet zoveel. Toch neem ik me vanaf nu voor om hier elke dag wat te schrijven. En ik beloof daarbij plechtig niet te zaniken over ditjes en datjes, al merk ik dat de politiek toch vaak over ditjes en datjes gaat en dat een ditje of een datje plotseling een enorm ding kan blijken.

Afgelopen week was ik in Parijs en ze waren er aan het werk. 'Ga je nu echt een schutting fotograferen?' vroeg mijn zoon? 'Ja,'antwoordde ik 'voor mijn werk. Al is het maar om te laten zien hoe het ook kan.'

bouwwerkzaamheden in Parijs 17 februari 2015 de gevel van het gebouw is geschilderd