Ze vroeg niet eens of ik een telefoon had. ‘Belt u maar even
112, dat gaat goed hoor, die zijn dan zo hier’
Ik was naar de winkel gereden om het oud papier en het
plastic op te halen en had mijn tas alvast naar binnen gegooid. Hoefde ik die
al niet meer mee te zeulen op mijn fiets. Dus ik had geen telefoon en het was ook niet echt
een 112 geval, het was meer een ach-help- effe- een-handje-dan-komt- het-wel-goed-zaakje
Ze schuifelde wat kromgegroeid over de stoep bij de Poort Waerachtig en omdat ze
telkens stopte wilde ik even weten of er iets mis was. Pijn in de rug. Ze was
op weg naar de kerk en ik bood haar mijn arm voor het laatste stuk. Het viel tegen, de eerste
meter kostte ongeveer een minuut en het leek er niet op dat we op deze manier
voor zonsondergang in de basiliek zouden aankomen. Bovendien zei ze steeds meer
rugpijn te krijgen.
Dus parkeerde ik haar, met mijn fiets, op een bankje bij de
eendenvijver en probeerde bij de grote huizen met ruime auto’s langs het park iemand
te vinden die haar even de vijfhonderd meter naar huis zou willen rijden. De
meeste huizen sliepen nog, op eentje na waar in elk geval de balkondeur
openstond alsof er iemand thuis was. De vitale dame op leeftijd die de deur
opendeed adviseerde mij dus om de hulpdiensten in te schakelen.
Een behulpzame voorbijgangster te voet bood haar telefoon
aan, maar het telefoontoestel uit België gaf mij hun alarmdienst. Aardige man, hij zou mij
doorverbinden met Maastricht en dat mislukte en toen ze terugbelden viel de
verbinding weg. Afijn, ze zou zo meteen vanaf haar werk de vaste lijn gebruiken
om iemand te sturen.
Op het bankje wachtten we op het politieautootje, meer was
er immers niet nodig, er kwam een
ambulance. Ook weer aardige mannen die zich heel respectvol en zorgzaam om ‘mijn
mevrouw’ bekommerden, zodat ik met een gerust hart ben gaan werken.
Maar zo’n ambulance is duur. Daarom weet ik niet of ik me
schuldig moet voelen ten opzichte van de maatschappij vanwege een gebrek aan telefoon. Had ik er een gehad, dan had ik zelf kunnen
bellen en uitleggen dat er geen ambulance nodig was. Maar ik vermoed dat
zelfs als ik een telefoon had gehad, ik die niet gebruikt zou hebben om een
hulpdienst te bellen. Eerder een vriend of zo, of mijn moeder. Iemand die gewoon
even de auto had gepakt of een poosje bij die mevrouw van 84 was blijven
zitten zodat ik mijn busje kon gaan halen. Het hoeft toch verdomme niet zo
ingewikkeld te zijn, die burgerparticipatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten