Immaterieel Bruisterbosch.

Deze week zagen we één van onze wethouders in extase raken over het immaterieel erfgoed. Een collega raadslid stelde een vraag over  rijks – en gemeentemonumenten. Hoe we onze gebouwen beschermen en zo en nu en in de toekomst, maar de wethouder zweefde in zijn antwoord door het karakteristieke raam naar hoger sferen. De mens, het landschap, de taal, de tradities, dennen her en der, alles kwam voorbij, behalve gebouwen. Hier was toch duidelijk sprake van een passie.

Des te vreemder was het dat hij, en al zijn collega's, gisteravond ontbraken bij de onthulling van een immaterieel monument in Sint-Geertruid. In een afgeladen volle zaal in dat dorp werd een film gedraaid over Bruisterbosch. Twee mensen die er van buiten waren komen wonen, een Hollander en een Belg, vonden de verhalen die ze hoorden zo de moeite waard dat zij ze vast wilden leggen. 

Drie jaar zochten, filmden en monteerden zij verhalen van de oudste bewoners van Bruisterbosch. Het resultaat is een indrukwekkend document dat een paar vierkante kilometer geschiedenis, ongelooflijk tastbaar maakt. Niet met de verzuchting dat vroeger alles beter was, maar met een gemoedelijke knipoog naar het lijden en de lusten uit het verleden en een berustende blik op het heden. 

Het was een burgerinitiatief zonder subsidieaanvraag, er was geen hotemetoot gevraagd om een inleiding te geven en er was voorzover ik dat kon beoordelen ook geen pers aanwezig. Er waren alleen maar heel veel mensen, die allemaal geraakt waren door dit dorpsportret. Ik was ontzettend blij dat ik er was en dat ik financieel alsnog iets kan bijdragen door de dvd te bestellen. Ik verheug me erop en ik ga hem vaak bekijken, maar het zal nooit meer zo mooi zijn als gisteravond toen de mensen die aan het woord waren geweest, stilletjes glunderend in het ontroerde publiek zaten, nu nog levend en zo wel als mogelijk is als je rond de negentig bent.