Wat vindt de burgemeester ervan?

Ze was misschien een beetje overstuur, maar in elk geval verontwaardigd en ongetwijfeld ook verdrietig. Het zit altijd hoog als mensen mijn werkplek in Maastricht binnen lopen om over de gemeente te beginnen.

Deze keer betrof het de plannen van een intimiderende buurboer om een grote schuur te bouwen op een ontzettend ongewenste plek.

‘Er is een bestemmingsplanwijziging voor nodig,’ zei ze, ’maar het is al bekend dat de gemeente alles zal doen om dat proces soepel te laten verlopen.’

“Oh?’

Ik dacht toch echt dat voor een bestemmingsplanwijziging de instemming van de raad nodig is en deze raad heeft toch onlangs een toeristisch plan aangenomen waarin ons heuvellandschap als een toeristisch pareltje wordt aangemerkt. Blijkbaar zijn moderne boerenschuren voor dit college ook toeristisch aantrekkelijk.

En blijkbaar liggen beslissingen van de raad al bij voorbaat vast voor de wethouder.

Voor de wethouder.

‘Vindt de burgemeester dat zomaar allemaal goed?', vroeg ze.  ‘Kan hij daar niks aan doen?'

Wat zou het soms gemakkelijk zijn als we nog in de tijd leefden, dat de burgemeester met een vriendelijk geaffecteerde stem kon zeggen:

‘Mijn beste Bromsnor, het dunkt mij dat jij, met jouw statuur en gezag, de aangewezen man bent om dit heerschap eens een bezoekje te brengen en hem te vertellen dat zijn plan op zijn zachts gezegd onzalig is te noemen en dat zijn gedrag beslist niet door de beugel kan.’

Ik weet het niet, maar heel eerlijk gezegd denk ik dat de burgemeester er niks aan kan doen. Ik zal het hem eens vragen.