Kijk daar gaat ze, met haar drang.

Zo nu en dan moet ik tegen mezelf zeggen dat het belangrijk is wat ik doe. Dan kamp ik met een soort wie-zit-er-nou-op-mijn-mening-te-wachten-kramp. Het is vreemd om jezelf in een positie te bevinden waarin je mensen vertegenwoordigt en men dus juist zit te wachten op wat je gaat doen.

De toeristisch-recreatieve gebiedsvisie die we kregen had een typische uitwerking op me. Voordat ik hem ging lezen, draaide ik er een hele poos omheen, zoals een kat trappelend met de pootjes rondjes draait voordat ze gaat liggen. Toen moest ik hem steeds wegleggen en kreeg ik een enorme drang om te gaan fietsen. En daarna ging ik schrijven en praten met mensen en weer schrijven.

Ik bleek niet de enige, want tijdens de vergadering had vrijwel elke partij heel veel opgeschreven en wat ik hoorde, herkende ik vaak uit mijn eigen overpeinzingen. Een collega-commissielid van D66 maakte de opmerking dat een visie geen boekwerk is, maar op een paar A4-tjes moet passen. En misschien is dat wel wat me ertoe bracht om weer te gaan schrijven.

(De titel van deze blog is ontleend aan De spin Sebastiaan van Annie MG Schmidt, hopelijk vergaat het mij beter)