Doordat ik blijkbaar verzuimd had me aan te melden, droeg ik een kleurloos handgeschreven naamplaatje en dat gaf mij de vrijheid om te gaan zitten waar het me interessant leek.
Ik koos voor blauw, omdat daar de rol van de gemeente aan bod zou komen.
De praatplekken waren onder de kantine gesitueerd en hoe vernieuwd het verenigingsleven misschien ook is, of wordt, of moet, de kleedkamers meurden nog als vanouds. We zaten op de bankjes met onze rug tegen de muur onder de kapstokken. In het midden stond een wat beschadigde massagetafel, waarschijnlijk om wat medisch lapwerk te kunnen doen in de rust, meer was er niet. De deur ging dicht. Zo, zeg het maar!
Om het gesprek te openen vroeg de gespreksleidster wat we eigenlijk van de gemeente verwachten? Waar denken we aan? Waar hopen we op?
Hoe ik ook mijn best deed, ik kon het niet beantwoorden, want als ik heel eerlijk was, wist ik niet wat ik van de gemeente moest verwachten en als ik nog eerlijker was verwachtte ik eigenlijk niks.
De ervaring leerde me dat ze vooral reactief is. Burger kom maar met je plan, burger ga dat maar eens uitwerken, burger daar heb je die vergunningen voor nodig, kost zo veel, burger dat kan niet. En daar sta je dan met je ideeën en je uitwerkingen. Terwijl je toch een goed plan hebt waar meerdere partijen voordeel van hebben op meerdere beleidsterreinen. Eerlijkheid gebiedt me weer te zeggen dat ik hierbij, op dat moment, niet aan de gemeente Eijsden-Margraten dacht. Maar hoe is het daar dan?
Het bleef nogal stil aan de kant van de ervaringsdeskundigen. Ik vond het veelzeggend stil. Stil als, ik weet het niet en ik zou graag verder geholpen worden, stil als tja, ik heb wel plannen, maar geen geld en ik weet niet hoe ik dat aan moet pakken, of stil als nou, ik heb daar wel wat over te zeggen, maar dat ga ik hier niet doen waar de wethouder bij zit. Stil waarvan je weet dat je niet moet duwen, maar moet hopen dat er later in het gesprek wat uitsijpelt.
Ik vond dat er een heel boeiend gesprek ontstond, waarbij sommigen veel zeiden en sommigen vooral luisterden en observeerden. Waarbij mensen al behoorlijk vaststaande meningen hadden en ervaringen die hielpen of in de weg zaten en anderen nog zochten en dachten. Het leverde vooral stof op voor meer gesprekken, meer vragen, meer twijfels. Maar vragen en twijfels banen paden, waar zekerheden wegen afsluiten. Misschien is dat wel wat ik zou verwachten van een gemeente, dat ze in staat is mee te denken met vragen en twijfels in plaats van te wachten op, of te strooien met kant en klaarheden.
