Gisteravond kreeg ik een verzoek van een man zonder profielfoto om de Facebookpagina van een ecologisch houtbedrijf leuk te vinden. Dat ontroerde mij. Die man was als veertienjarige jongen verliefd op mij geworden. Hij was iets jonger dan ik, type Julien Clerc, met zijn magere lijf, donkere ogen en bos krullen. Maar ja, ik was dat jaar verliefd op P uit Lyon, blond, blauwe ogen, wasbordje en precies genoeg ouder om interessant te zijn, dus al die attenties van deze jongen gingen aan mij voorbij. P. vertrok echter een paar dagen eerder dan ik en omdat ik deze JC niet wilde kwetsen, ging ik voor die, ach het zijn nog maar een paar dagen, op zijn avances in. En toen viel ik alsnog voor hem.We hielden het een paar jaar vol. Tussen mijn jaarlijkse aanwezigheden in zijn Franse dorpje, had hij wel vierenzestig andere vriendinnen, die allemaal ouder, mooier en interessanter waren dan ik, maar die ook allemaal voor mij moesten wijken, zei hij. Nou, dat moet je op waarde weten te schatten, vind ik. En elk jaar als ik terugkeerde had hij wel weer een ander voertuig in de prak gereden. Hij was dol op mijn vader en mijn vader nam hem glimlachend op zijn hart. We knetterden op mobiletjes door de omgeving, bevolkten met ons gezelschap elke dag het hele terras, zwommen in een meer of bergbeekje, rookten, zoenden en dronken bij kampvuren midden in de natuur, hingen bij slecht weer bij het immense haardvuur in 'het zaaltje' op Lacour, een hoeskamer in de oude boerderij waar de campingeigenaar woonde, waar toerist en dorpeling elkaar ontmoetten en waar we 's avonds dansten tot in de kleine uurtjes.
'Je bent alleen nog maar met jongens bezig', klaagde mijn vader eens in die jaren. Dat was onterecht. Ik was ook bezig met mijn kapsel, kleding en make-up en ik las romannetjes van Leni Saris die bijvoorbeeld in Noorbeek speelden en mij bekend maakten met Harmonie Berggalm, de Burchtfeesten en de familie Gubbels. Dus ik was waanzinnig met mijn toekomst bezig. Bovendien had ik vakantie van mijn zware studie. Duh.In de periode dat hij meer het type John Travolta was (hij eerder!) raakte het uit. We leefden onze levens gewoon verder. Hij ontmoette een vrouw waar hij bij bleef en kreeg een dochter. Ik vergiste me gewoon verder, maar kreeg wel zonen om veel van te houden. We hadden geen contact meer, totdat Facebook werd bedacht.
En nu blijken we beiden politiek actief. Hij ergens in de Midi en ik in het Noorden. En beiden voor clubjes die het belangrijk vinden dat we voorzichtig omgaan met ons landschap, onze wereld en wat erop leeft.
Toen ik gisteren zijn verzoek kreeg, realiseerde ik me, dat onze gemeenschappelijke ervaringen waarschijnlijk de reden zijn dat ik me niet zo'n zorgen maak over de desinteresse van de jeugd voor politiek. En ik me ook niet druk kan maken over de scheve verdeling in leeftijd van de volksvertegenwoordiging als je dat met de maatschappij vergelijkt. Het is wellicht een natuurwet dat volwassen meer met de wereld bezig zijn en jongeren met elkaar. En bovendien merk ik dat behoorlijk wat jongeren verrassend veel met politiek bezig zijn.
Alleen jammer van die profielfoto, ik ben wel razend benieuwd wat voor type man hij uiteindelijk uiterlijk geworden is.
