Hoe zal ik het zeggen?

Het 'gat' in Noorbeek dat moet worden opgevuld

Ze hadden gewoon kunnen schrijven dat de tarieven voor het ophalen van afval het volgend jaar anders berekend worden. Dat hadden ze kunnen doen, maar we kregen allemaal een brief die de indruk wekte dat de klimaattop in Parijs zijn voornaamste doel had gehaald dankzij de zo goed als gratis gft-inzameling in Eijsden-Margraten.

Wat is het doel van dit grote taalwerk? Geloven we niet dat mensen het een goede maatregel vinden? Willen we laten zien dat we hier echt wel weten wat er in de wereld gebeurt? Moet het duurzaamheidsbeleid van de gemeente worden opgeklopt?

Het gebeurt geregeld dat taalkundig opblazen van zaken: Toeristen zijn wanhopig op zoek naar WI-FI in het bos, wegen zijn levensgevaarlijk, in dorpen schreeuwen gaten om opgevuld te worden, zonder vrijwilligers stort de hele gemeenschap in, begrotingen zijn verschrikkelijk moeilijk kloppend te krijgen. Dat soort dingen. Of zoals iemand opmerkte: 'Er wordt een probleem gecreëerd, om een plan weg te zetten' 

Omgekeerd kan ook: stallen worden nooit heel groot, te asfalteren weggetjes zijn altijd onbeduidend, spuitmaterialen kunnen nauwelijks kwaad, horeca-ondernemers werken alleen maar hard, hagen hebben net hier even geen esthetische functie. Zorgen van mensen worden gebagatelliseerd, om plannen de ruimte te geven. 

Het is een beetje een kwaaltje, denk ik. Een politiek virusje, dat best besmettelijk kan zijn. 

Branie, poeha, blaaskakerij, praalhans koning. 

Maar het werkt. Elke keer weer. Misschien maakt dat het ongeneeslijk. 

Als twee honden...

De burgemeester waarschuwde laatst voor de valkuil van de vriendschap. En dat is waar. Het is moeilijker om het oneens te zijn met iemand die je mag dan met iemand aan wie je een hekel hebt.

'Honden' splijt de mensheid in twee: zij die er een hekel aan hebben en zij die ervan houden.
Ik hou van honden en dat is maar goed ook, want honden hebben de neiging erg veel van mij te houden. Ik hou ook van katten, trouwens, en van paarden en vogels, koeien, varkens, vissen, kikkers, okapi's, stokstaartjes, ik kan zelfs een spin een naam geven.

Wanneer je ergens van houdt, erger je je minder snel dan wanneer je ergens een hekel aan hebt. Ik erger mij dus nooit aan een poepende hond, maar wel aan een lakse baas. Ik kom echter zelden nog iemand tegen die niets bij zich heeft om de uitwerpselen van de hond op te ruimen. De meeste hondenbezitters trekken met hun sleutels een wolk plastic zakjes uit hun jas.
Hondenhaters zien overal hondenpoep. En misschien hebben zij gelijk. Ik let de laatste dagen dus heel erg op om te zien of ik ongelijk heb. Ik kan het nog niet ontdekken.

Er moeten duidelijke afspraken zijn over waar honden wel en niet los mogen lopen, aan welke sociale regels hondenbezitters zich hebben te houden en welke maatregelen we treffen tegen hondenpoep. Maar teveel verboden op teveel plaatsen gaat niet werken en is volgens mij ook niet te handhaven.

Ik ga dus een van mijn beste maatjes in de raad niet steunen komende dinsdag. Hij heeft al voorgesteld dat ik geroyeerd word uit de oppositie. Na dinsdag heeft Eijsden-Margraten dus een coalitie, een oppositie en ik. De burgemeester kan trots op ons zijn.

Wat moeten we met de bermen?

Er zaten veel deskundigen in de zaal. Eigenlijk had ik het gevoel dat ik de enige was die er weinig van afwist. Ik fiets en wandel er zo'n beetje genietend langs in de lente en zomer. Probeer wat wilde bloemen te herkennen en te benoemen, verbaas me over opschietende vaas- en borderbloeiers langs de weg, luister wat naar het gezoem in het gras als er niet veel verkeer is en als het er mooi uitziet probeer ik het vast te houden op een foto, wat nooit zo lukt als de werkelijkheid. Een soort bermtoerisme zal ik maar zeggen.

De andere mensen wisten allemaal veel meer. Ze kenden maaimethodes, wisten hoe de beestjes heten die zoemen en kruipen en hoe ze zich voortplanten of niet, kenden de oorsprong van de plantjes en zagen hun toekomst. De mensen die niet houden van al dat natuur langs de weg, waren er niet. De mensen die klachten indienen als er niet gemaaid is voordat de bronk begint (dat is de grootste groep klagers over de bermen. Toch eens vragen hoeveel van de 25.000 er dat precies zijn) waren er niet. Of de mensen die, één twee drie in godsnaam, zelf de bermen platspuiten als de gemeente het niet doet. Dat de laatste groep er niet was, snap ik. Ze doen iets illegaals, al kon niemand mij vertellen of je er straf voor krijgt en welke dat dan is.  Maar de niet-criminele mensen die houden van functionele, zakelijke bermen, die zich wild ergeren aan dat 'onkruid' dat maar de ruimte krijgt? Waren die niet uitgenodigd? 

Doordat zij er niet waren, was er geen discussie. Iedereen was het roerend met elkaar eens. Zelfs de wethouder. Och wat fijn, het beloofde bijna een meer zorgzaam en toekomstgericht bermbeleid.

Maar uiteindelijk was er het addertje onder het bermgras. Mensen die van strakke, dooie bermen houden hoeven niet te vrezen. Het maaien wordt uitbesteed aan één aannemer en hoe hij het werk verder laat doen en door wie, dat is des aannemers. De gemeente heeft er dan verder geen vinger in en kan niets meer doen. De contracten worden aangegaan voor drie jaar. Het meest schrok ik bij deze woorden van de genoegzaam achteroverleunende wethouder die op dat moment uitstraalde dat er niets zal veranderen, ze moeten er alleen nog een mooi praatje omheen maken.

Druk

weitje aan de 12de septemberlaan

Alsmaar te druk voor een blogje. Niet dat er niks te vertellen viel. Er was een avond over wonen en zorg, de bibliotheek kwam langs, de wethouder wil gaan verdienen aan de 12de septemberlaan in Noorbeek. Daar moeten nu toch 'eindelijk' woningen komen. Wie die wil hebben is niet duidelijk. Ik bezocht een plasticverwerkingsbedrijf en een zorgboerderij in Sittard. Het Bogmanplein moet ontbladerd, begreep ik, bankjes halen daar het slechtste in de mens naar boven, evenals prullenbakken. Kortom ik mistte blijkbaar een inspireerde avond met een verfrissende en open kijk op de mensheid en de natuur. In Gronsveld borrelt de boosheid over een garage in een woonwijk en overal om Gronsveld heen gonst het boos over de Aldi. Misschien te veel om te schrijven. En daarnaast is het gewoon druk in de winkel, gelukkig.

Afijn vanavond ga ik integer worden. Eindelijk dan toch. Hopelijk ben ik geen hopeloos geval.