tussen de lijntjes

Vorige zomer stelde Rob Hoenen voor mij een artikel 40 vraag over het fietspad van Hoogcrutz naar Margraten. Dat was een beetje smal voor een tweezijdig fietspad en ik vond dat nogal eng. Vooral als er een bosje tegenliggers kwam op de fiets of op van die gehuurde, blijgekleurde de scootertjes.

Nou dat helpt hoor, zo'n vraag. Zelfs als de gemeente er geen grip op heeft, omdat het een provinciaal fietspad is. Het pad is aangepast met een schattig streepje en nu weet je in elk geval dat je tegenliggers kunt verwachten...

Het lijkt niet alsof mijn fiets te breed is,

het is zo.

Voor als je niet weet waar je vanaf moet kukelen?

Over een olifant op de teen van de wethouder

Dit is mijn boekbladblog van vandaag, geïnspireerd op een stukje uit de Limburger. Waarbij ik overigens de intentie steun, maar de argumentatie te zwak vind.

De jeugd leest toch niet meer

Zodra thuis het woord 'visie' valt, begint er iemand, met dank aan de premier, over olifanten die het zicht belemmeren. Maar werkelijk, soms zien mensen een olifant nog niet als hij boven op hun teen staat.

In een column in de Limburger van vandaag schreef iemand over de bezuinigingen op de bibliotheek in Meerssen. De bibliotheek zat daar in de school en dat vond de gemeente te duur worden voor een paar stapeltjes boeken. De wethouder verantwoordt die sluiting onder andere met de redenering dat de jeugd toch niet meer leest. 

In de politiek is lezen nog iets wat op het randje van het belangstellingsveld balanceert en dan met name als een culturele kostenpost in bibliotheekvorm. Leesvaardigheid is voor de school, leesplezier is een hobby.  

Lezen is een vaardigheid die je verliest. Wanneer je dus geen plezier in lezen kent en geen noodzaak ervaart om het bij te houden, dan krijg je op een gegeven moment een probleem. De overheid betaalt voor dat probleem en omdat de overheid betaalt met gemeenschapsgeld is het in ieders belang om zulke problemen te voorkomen. 

Ik weet niet hoe het die wethouder vergaat, maar ik vertik het om iets te doen wat ik niet leuk vind, tenzij er een hele grote noodzaak is om het toch op te pakken.  

Kinderen krijgen thuis inderdaad minder het lezen aangeboden dan vroeger. We zijn al begonnen aan de derde generatie die opgroeit in een beeldcultuur. Dat maakt dat scholen en bibliotheken een nog veel belangrijker taak hebben dan vroeger als het gaat om het aanreiken van leesplezier. Bibliotheken zijn daarom wezenlijk van belang voor de overheid.

Voor Licht op Lezen interviewde ik professor Maurice de Greef, deskundige in laaggeletterdheid. Hierbij een stukje uit het interview ter illustratie van het belang van lezen voor de gemeente.

https://vimeo.com/126364746

Het hele interview wordt binnenkort aangeboden via www.lichtoplezen.nl

Op het pluche

Gisteren bezocht ik het Koningsconcert in Gronsveld. De zaal was groot en vol, maar er stond een goedgeklede mevrouw die eruit zag alsof ze het systeem kende, dus ik vroeg haar waar ik verwacht werd te gaan zitten. ‘Links vooraan. In het midden zit het college, maar daarnaast is nog wel plaats’ wees ze.

Een meneer die in de aangewezen hoek de zaken regelde vroeg eerst of ik een lintje had. 

Heb ik niet.

‘Ik werd hierheen verwezen omdat ik genodigde ben vanwege de gemeenteraad’, legde ik hem met niet zoveel woorden uit. Of ik bij het college hoorde? Vroeg hij met een weifelende blik op mijn zoon. ‘Nee’, zei ik, ‘daarin zit geen vrouw.' Hij keek me even niet-begrijpend aan. We mochten toch plaatsnemen.

Zo kwam ik op het pluche terecht. 

Beschadigd pareltje in Gronsveld

groot en vrijwel dood

In boeken sla ik de beschrijvingen niet op in mijn hoofd. De getekende kaartjes worden pas betekenisvol nadat ik het verhaal gelezen heb en eerlijk gezegd kan het me niet zoveel schelen of een gang naar links of naar rechts buigt, als ik de sfeer in die gang maar voel.
Een brief met een beschrijving van verdwenen hagen, grotere percelen en gerooid groen klinkt voor mij wel alarmerend, maar ik zie het niet voor me.

Gisteravond ging ik daarom naar Gronsveld om dan maar zelf te gaan kijken. het was een mooie avond, de zon deed haar best en alles bloesemde dat het een lieve lust was. Het was een plekje dat ik niet kende, maar waar ik heel vaak op een haar na langs gekomen was. Het ligt verborgen achter een paar onaantrekkelijke wegen.

Die verborgenheid is beslist een van de charmes van het plekje, maar meteen ook een van risico's. Je haalt er wat gemakkelijker je schouders over op als het verdwijnt er zijn immers niet zoveel mensen die je op de vingers zullen tikken. Hoe het oorspronkelijk was weet ik niet, want op het moment dat ik er rondgeleid word zijn de hagen al verdwenen en vind ik nog slechts de sporen van hun vroegere aanwezigheid. Het land ziet eruit alsof alles gedood wordt ter voorbereiding op een ander product. Misschien wel mais. Zo jammer.

Wat kan en wil deze gemeente eigenlijk doen om dit soort pareltjes te behoeden?

Een restantje naar rechts

een restantje rechtdoor

Dit soort paadjes doorkruisten dit terrein.

en dar kun je dan naar rechts, richting Dwaze Herder.

langs dit paadje

Zie je? Nooit geweten.

Gastvrij

0. Zo nu en dan maak ik mezelf even wijs dat ik niks te doen heb voor de politiek en dan ga ik naar Amsterdam om daar voor mijn andere werkzaamheden wat toeristische activiteiten te ontplooien, zoals naar een serie lezinkjes gaan en op een terrasje zitten. We konden de plek der voordrachten even niet zo goed vinden en vroegen daarom een chauffeur van een busje bloemen naar de goede weg. 'Stap maar in', zei hij, 'dan rijd ik jullie er wel heen'. Over gastvrijheid gesproken. In de toeristische visie van de gemeente wordt nogal gehamerd op gastvrijheid en dat is niet onterecht. Wanneer mensen zich welkom voelen komen ze graag terug en praten ze positief over je. Als gemeente zul je dus je best moeten doen om ervoor te zorgen dat je burgers het toerisme als prettig ervaren. Hier wat tips uit de alternatieve visie:
1. 
   

0. Wat de gemeente kan doen:
   

• De gemeente beschrijft hoe zij het toeristisch visitekaartje, het natuurlijk uiterlijk, beschermt en versterkt door duidelijke kaders te stellen waarbinnen ondernemers en initiatiefnemers kunnen bewegen wat betreft belasting van het landschap en van de omwonenden.
• De gemeente erkent dat toerisme, landschap en parkeerdruk alle inwoners van een kern belanghebbenden maakt.
• De gemeente maakt een ‘toeristische meetlat’, een meetinstrument dat het mogelijk maakt om andere zaken die in de gemeente spelen te toetsen op hun invloed op het toeristisch vermogen van de gemeente. (beïnvloeding van het uiterlijk, de sfeer, de rust)
• De gemeente zorgt voor een goed meetinstrument om de overnachtingen en de bijbehorende toeristenbelasting te berekenen.
• Via de gemeentelijke website zou een doorklikmogelijkheid kunnen komen naar een overzicht van de beschikbare accommodaties. Deze service zou gratis verleend kunnen worden.
• Locaties/dorpskernen kunnen toeristisch aantrekkelijker worden ingericht.
• Een gemeentelijke monumentenregeling die rekening houdt met behoud van debeeldkwaliteit, maar die ruimte en begeleiding biedt voor andere toepassingen.
• De gemeente reserveert een gedeelte van het inkomen uit de extra toeristenbelasting voor het ondersteunen van projecten die binnen de kaders van deze beleidsvisie het toerisme versterken. 

  

  mei 2014 we (commissie en raad) krijgen een inkijkje in de toeristische projecten waar de gemeente mee bezig is.

Denhalen

Het vorig jaar vroeg ik mij hardop af of er binnenkort nog wel genoeg jongens in het dorp zijn om de Den te halen en of er dan toch geen meisjes ingeschakeld moeten worden. Dat kwam mij op een ernstige schrobbering van een dame uit het publiek te staan. ONDENKBAAR. Dat wist ik wel want ik schreef er zes jaar geleden een column over in ons vakblad. Dat naar aanleiding van het boekje Zoons! een handleiding voor moeders, waarin verhelderende zaken staan als: Wanneer twee jongens tegelijkertijd hetzelfde doen, dan is er onmiddellijk sprake van een wedstrijd. Misschien dat de verontwaardigde mevrouw in Noorbeek echt denkt dat de heiligen in verwarring raken als er vrouwen actief worden, maar waarschijnlijk zijn er andere redenen om het Denhalen exclusief voor mannen te houden.

( Boekblad april 2009)

Ooit moet iemand bedacht hebben dat het vee gered zou kunnen worden door een den te kappen, uit een bos te slepen, op een kar te laden, die kar door een rij mooi opgetuigde trekpaarden kilometers ver te verslepen, hem naar de kerk te brengen en daar overeind te zetten, waar hij dan een jaar blijft staan. En dat ritueel dan elk jaar te herhalen. Voor het halen zorgen de ongetrouwde 'mannen', het rechtzetten is de taak van de gebonden mannen van het dorp. Tot voor kort was ik ervan overtuigd dat vrouwen buiten die activiteit gehouden worden met achterhaalde, anti-emancipatorische argumenten met betrekking tot kracht en veiligheid. Sinds Zoons! weet ik dat ik me vergis. Zodra er vrouwen meegaan is de lol er echt af.

Zoals vrouwen een hele avond samen naar een filmpje kijken en bij een fles wijn hun hele hebben en houden op tafel gooien, zo wérken mannen samen. Het kappen, slepen, sjouwen, mennen, sturen, roepen, zingen bevestigt en versterkt hun verbondenheid met elkaar. Dat betekent beslist niet dat vrouwen een overbodige luxe zijn bij deze onderneming. Nee, het feit dat wij hun intocht staan op te wachten maakt dat zij hun vermoeide ruggen rechten en naast de indrukwekkende paarden, stralend van mannelijke trots, de tocht tot een goed einde brengen. En dan moeten we die boom nog de lucht in praten. 'Maar, maar, maar staat hij nou nog niet? Als wij het moesten doen dan...' Op hun gemoed werken hè, zorgen dat hun competitiedrang wordt aangewakkerd. Anders mislukt het hele project alsnog.

 Vandaag gaat het weer gebeuren.

De foto werd gemaakt in 2007, dat weet ik omdat ik bij de drinkbak sta te filmen. Fotograaf Marjo Demollin.

Een toeristische link

Voor degenen die zelf eens willen bekijken wat de gemeente wil. Hun visie staat in hoofdstuk 7, wist de wethouder van steigertjes en boomtenten nu aan te wijzen.

Toeristisch-Recreatieve Gebiedsvisie 2015-2019 Beleef Eijsden-Margraten, knooppunt van Maas tot Mergelland!


Mocht je er niet inkomen, google dan eens op Toeristisch-Recreatieve Gebiedsvisie Eijsden-Margraten en klik dan op de vergadering Fysiek en Economie die opduikt. Lukt het dan nog niet, dan moet je het doen met de foto's die ik van mijn exemplaar maakte. Excuses voor het gekriebel in de tekst

Steigertje hier, steigertje daar

'Eigenlijk hadden die sterke en zwakke punten van de gemeente er niet eens in gehoeven en zelfs de mogelijkheden had ik nog weg kunnen laten,' besprak ik de alternatieve visie met een van de mensen waarmee ik er over van gedachte had gewisseld.
'Nee, maar het kleedt het wel wat meer aan', antwoordde ze.

De wethouder gaf de visie met glimmende wangetjes een negen en een half, omdat het een perfecte samenvatting was van zijn visie. Er waren maar een paar dingen waar hij het niet mee eens kon zijn: Hij vond dat bij toeristische projecten alleen de mensen inspraak verdienen die er direct aan grenzen en dat het niet zo is dat de hele gemeenschap er over mee mag denken en hij leek niet helemaal te snappen wat er bedoeld werd met zicht houden op het totaalbeeld. Ach, als de mensen dat graag willen, dan kan een steigertje best een beetje meer naar rechts of een beetje meer naar links...

'Ik begrijp u niet,' zei hij tijdens de commissievergadering, toen ik probeerde duidelijk te maken dat vele kleine dingen samen een grote belasting kunnen vormen. En ik denk dat het waar is. Hij begrijpt mij niet.

Kijk daar gaat ze, met haar drang.

Zo nu en dan moet ik tegen mezelf zeggen dat het belangrijk is wat ik doe. Dan kamp ik met een soort wie-zit-er-nou-op-mijn-mening-te-wachten-kramp. Het is vreemd om jezelf in een positie te bevinden waarin je mensen vertegenwoordigt en men dus juist zit te wachten op wat je gaat doen.

De toeristisch-recreatieve gebiedsvisie die we kregen had een typische uitwerking op me. Voordat ik hem ging lezen, draaide ik er een hele poos omheen, zoals een kat trappelend met de pootjes rondjes draait voordat ze gaat liggen. Toen moest ik hem steeds wegleggen en kreeg ik een enorme drang om te gaan fietsen. En daarna ging ik schrijven en praten met mensen en weer schrijven.

Ik bleek niet de enige, want tijdens de vergadering had vrijwel elke partij heel veel opgeschreven en wat ik hoorde, herkende ik vaak uit mijn eigen overpeinzingen. Een collega-commissielid van D66 maakte de opmerking dat een visie geen boekwerk is, maar op een paar A4-tjes moet passen. En misschien is dat wel wat me ertoe bracht om weer te gaan schrijven.

(De titel van deze blog is ontleend aan De spin Sebastiaan van Annie MG Schmidt, hopelijk vergaat het mij beter)

Vrolijk Pasen waarde toerist.

Het is in elk geval zonnig deze zondagmorgen. Dan komt het geel dat overal om de kruisen en kransen gedrapeerd zit mooi tot zijn recht. Het zou waarschijnlijk nog meer gewaardeerd worden, als ernaast niet zo verschrikkelijk geschreeuwd werd. Dit beeldje staat in Sint Geertruid en dit staat daar allemaal ook:

Leemstraat of hol weggetje

Je schrikt er wel van als je het beboste holle weggetje kende. Dat het te donker was en te  dichtbestruikt, dat was voor iedereen duidelijk. Holle wegen hebben onderhoud nodig om niet om te kiepen. In een bos kun je dat kiepen nog wel eens laten gebeuren, maar in een woonwijk niet.

In de vergadering was gesproken over dikke bomen die waren omgezaagd en eekhoorns en Bonte Spechten die dakloos werden door de onderhoudswerkzaamheden.

Ik kan me voorstellen dat dat gebeurde, er is zoveel weg en de begeleidende ecoloog heeft waarschijnlijk maar één keer gekeken en niet vlak voor de aanvang van de werkzaamheden nog een rondje gemaakt. De paar resterende bomen droegen groene stipjes, de stompjes blauwe. Hadden Eekhoorn en Bonte Specht maar de kleuren moeten leren. Toch?

Niet iedereen is er ontevreden over. 'Integendeel,' hoorde ik van een paar mensen die naarstig klimop door hun hekwerk vlochten om hun privacy weer een beetje op peil te krijgen. Veel mensen hebben opeens heel wat meer licht in hun tuin en zelfs in hun huis. Er komen ook bomen terug en gras met kruiden. Uiteindelijk zal het wel weer mooi worden. Misschien komt behalve de specht en de eekhoorn dan ook het Vliegend Hert nog eens kijken.

over de bonte specht...
over de eekhoorn...
en het Vliegend hert

In de spiegel

'Jij bent altijd overal tegen,' grapte een collega-raadslid na de commissievergadering van afgelopen woensdag. 'Ik moet wel, want jij bent altijd overal voor,' reposteerde ik.

Ben ik overal tegen? Daar kan ik dan weer een poosje over nadenken. Ik geloof het niet. Maar ik heb wel altijd iets te 'zeiken', vermoed ik. Misschien komt het voort uit mijn eindeloze drang om advocaat van de duivel te spelen, misschien uit mijn ergernis over zaken die als onvermijdelijk en vaststaand worden voorgesteld, misschien door jeuk bij platgetreden denkpaden, misschien is het een overdreven geldingsdrang.

Zelf heb ik eerder het gevoel dat ik steeds hetzelfde zeg, maar dat het telkens nodig is om er weer op te wijzen. In andere bewoordingen, met andere argumenten, want we spreken iedere keer over andere onderwerpen. In wezen geloof ik dat ik steeds roep om samenhang, om verder te kijken dan het onderwerp lang is en om natuurlijke processen te gebruiken.

Afgelopen vergadering werd ik niet alleen met woorden met mezelf geconfronteerd. Toevallig parkeerde ik precies tegenover mijn zitplaats en bij het donkerder worden zag ik mijzelf opeens opdoemen, in mijn eigen auto, achter mijn eigen stuur. Ik moest er even een foto van maken.

Mijmerend over het toerisme en parkeren

In Bemelen had ik weinig tijd over en daarom niet de rust om een goede parkeerplaats te zoeken. Had ik dat wel gehad dan zou ik hem bij de oude school gezet hebben. Die plek ken ik wel, maar lag niet helemaal op mijn route, dacht ik, want mijn orientatievermogen is niet optimaal.

Ik zag ook nergens een bordje dat naar die parkeergelegenheid leidde en in mijn haast ben ik dus maar doorgereden en heb de auto even voor een huis in St Antoniusbank gezet om een mooi doorkijkje te fotograferen.

Zo heel kort zou er waarschijnlijk toch niemand last krijgen van mijn busje. Een meneer die in de tuin werkte keek wel wat onderzoekend naar die mevrouw met die iPad, zonder sjaal die daar ging staan fotograferen op een eigen weg.

Is er nu wel of niet een parkeerprobleem in Bemelen? De signalen zijn verschillend. Vanavond komen mensen inspreken over de plannen om een nieuwe parkeerplaats te maken op een te vormen betonnen waterbak. Het moet een groene parkeerplaats worden met een haag. Het klinkt als geen slecht plan, als er een parkeerprobleem is. Het klinkt als een heel slecht plan als je vanuit natuuroogpunt kijkt. Weer blik in het landschap.

Uit ervaring weet ik dat burgers niet snel opstaan om in het openbaar te protesteren en dat hun argumenten meestal kloppen. Ik ben heel benieuwd naar straks.