Hoe zal ik het zeggen?

Het 'gat' in Noorbeek dat moet worden opgevuld

Ze hadden gewoon kunnen schrijven dat de tarieven voor het ophalen van afval het volgend jaar anders berekend worden. Dat hadden ze kunnen doen, maar we kregen allemaal een brief die de indruk wekte dat de klimaattop in Parijs zijn voornaamste doel had gehaald dankzij de zo goed als gratis gft-inzameling in Eijsden-Margraten.

Wat is het doel van dit grote taalwerk? Geloven we niet dat mensen het een goede maatregel vinden? Willen we laten zien dat we hier echt wel weten wat er in de wereld gebeurt? Moet het duurzaamheidsbeleid van de gemeente worden opgeklopt?

Het gebeurt geregeld dat taalkundig opblazen van zaken: Toeristen zijn wanhopig op zoek naar WI-FI in het bos, wegen zijn levensgevaarlijk, in dorpen schreeuwen gaten om opgevuld te worden, zonder vrijwilligers stort de hele gemeenschap in, begrotingen zijn verschrikkelijk moeilijk kloppend te krijgen. Dat soort dingen. Of zoals iemand opmerkte: 'Er wordt een probleem gecreëerd, om een plan weg te zetten' 

Omgekeerd kan ook: stallen worden nooit heel groot, te asfalteren weggetjes zijn altijd onbeduidend, spuitmaterialen kunnen nauwelijks kwaad, horeca-ondernemers werken alleen maar hard, hagen hebben net hier even geen esthetische functie. Zorgen van mensen worden gebagatelliseerd, om plannen de ruimte te geven. 

Het is een beetje een kwaaltje, denk ik. Een politiek virusje, dat best besmettelijk kan zijn. 

Branie, poeha, blaaskakerij, praalhans koning. 

Maar het werkt. Elke keer weer. Misschien maakt dat het ongeneeslijk. 

Als twee honden...

De burgemeester waarschuwde laatst voor de valkuil van de vriendschap. En dat is waar. Het is moeilijker om het oneens te zijn met iemand die je mag dan met iemand aan wie je een hekel hebt.

'Honden' splijt de mensheid in twee: zij die er een hekel aan hebben en zij die ervan houden.
Ik hou van honden en dat is maar goed ook, want honden hebben de neiging erg veel van mij te houden. Ik hou ook van katten, trouwens, en van paarden en vogels, koeien, varkens, vissen, kikkers, okapi's, stokstaartjes, ik kan zelfs een spin een naam geven.

Wanneer je ergens van houdt, erger je je minder snel dan wanneer je ergens een hekel aan hebt. Ik erger mij dus nooit aan een poepende hond, maar wel aan een lakse baas. Ik kom echter zelden nog iemand tegen die niets bij zich heeft om de uitwerpselen van de hond op te ruimen. De meeste hondenbezitters trekken met hun sleutels een wolk plastic zakjes uit hun jas.
Hondenhaters zien overal hondenpoep. En misschien hebben zij gelijk. Ik let de laatste dagen dus heel erg op om te zien of ik ongelijk heb. Ik kan het nog niet ontdekken.

Er moeten duidelijke afspraken zijn over waar honden wel en niet los mogen lopen, aan welke sociale regels hondenbezitters zich hebben te houden en welke maatregelen we treffen tegen hondenpoep. Maar teveel verboden op teveel plaatsen gaat niet werken en is volgens mij ook niet te handhaven.

Ik ga dus een van mijn beste maatjes in de raad niet steunen komende dinsdag. Hij heeft al voorgesteld dat ik geroyeerd word uit de oppositie. Na dinsdag heeft Eijsden-Margraten dus een coalitie, een oppositie en ik. De burgemeester kan trots op ons zijn.

Wat moeten we met de bermen?

Er zaten veel deskundigen in de zaal. Eigenlijk had ik het gevoel dat ik de enige was die er weinig van afwist. Ik fiets en wandel er zo'n beetje genietend langs in de lente en zomer. Probeer wat wilde bloemen te herkennen en te benoemen, verbaas me over opschietende vaas- en borderbloeiers langs de weg, luister wat naar het gezoem in het gras als er niet veel verkeer is en als het er mooi uitziet probeer ik het vast te houden op een foto, wat nooit zo lukt als de werkelijkheid. Een soort bermtoerisme zal ik maar zeggen.

De andere mensen wisten allemaal veel meer. Ze kenden maaimethodes, wisten hoe de beestjes heten die zoemen en kruipen en hoe ze zich voortplanten of niet, kenden de oorsprong van de plantjes en zagen hun toekomst. De mensen die niet houden van al dat natuur langs de weg, waren er niet. De mensen die klachten indienen als er niet gemaaid is voordat de bronk begint (dat is de grootste groep klagers over de bermen. Toch eens vragen hoeveel van de 25.000 er dat precies zijn) waren er niet. Of de mensen die, één twee drie in godsnaam, zelf de bermen platspuiten als de gemeente het niet doet. Dat de laatste groep er niet was, snap ik. Ze doen iets illegaals, al kon niemand mij vertellen of je er straf voor krijgt en welke dat dan is.  Maar de niet-criminele mensen die houden van functionele, zakelijke bermen, die zich wild ergeren aan dat 'onkruid' dat maar de ruimte krijgt? Waren die niet uitgenodigd? 

Doordat zij er niet waren, was er geen discussie. Iedereen was het roerend met elkaar eens. Zelfs de wethouder. Och wat fijn, het beloofde bijna een meer zorgzaam en toekomstgericht bermbeleid.

Maar uiteindelijk was er het addertje onder het bermgras. Mensen die van strakke, dooie bermen houden hoeven niet te vrezen. Het maaien wordt uitbesteed aan één aannemer en hoe hij het werk verder laat doen en door wie, dat is des aannemers. De gemeente heeft er dan verder geen vinger in en kan niets meer doen. De contracten worden aangegaan voor drie jaar. Het meest schrok ik bij deze woorden van de genoegzaam achteroverleunende wethouder die op dat moment uitstraalde dat er niets zal veranderen, ze moeten er alleen nog een mooi praatje omheen maken.

Druk

weitje aan de 12de septemberlaan

Alsmaar te druk voor een blogje. Niet dat er niks te vertellen viel. Er was een avond over wonen en zorg, de bibliotheek kwam langs, de wethouder wil gaan verdienen aan de 12de septemberlaan in Noorbeek. Daar moeten nu toch 'eindelijk' woningen komen. Wie die wil hebben is niet duidelijk. Ik bezocht een plasticverwerkingsbedrijf en een zorgboerderij in Sittard. Het Bogmanplein moet ontbladerd, begreep ik, bankjes halen daar het slechtste in de mens naar boven, evenals prullenbakken. Kortom ik mistte blijkbaar een inspireerde avond met een verfrissende en open kijk op de mensheid en de natuur. In Gronsveld borrelt de boosheid over een garage in een woonwijk en overal om Gronsveld heen gonst het boos over de Aldi. Misschien te veel om te schrijven. En daarnaast is het gewoon druk in de winkel, gelukkig.

Afijn vanavond ga ik integer worden. Eindelijk dan toch. Hopelijk ben ik geen hopeloos geval.

Stadsronde, kernzaken

Gisteravond was ik eens burger in het gemeentehuis. Geen inwonend burger maar ondernemend burger in de grote stad. De Stadsronde betrof deze keer de winkels en de problemen daarmee: leegstand, het verdwijnen van winkelaanbod en daarmee bepaalde functies uit een wijk of buurt. Ik ging omdat ik denk dat het goed is dat we daarover nadenken. In Maastricht ben ik ondernemer in de binnenstad. Daar kan ik dus iets betekenen of niet, maar daar kunnen we het over hebben.

In Maastricht ben ik geen raadslid en dus niet verantwoordelijk voor de hele stad. Ik vind het geen probleem om mee te helpen denken over de winkels op Daalhof of in Heer, maar om daar als binnenstadondernemer speciaal voor naar Maastricht te komen, dat vind ik een beetje zonde van mijn tijd. Had ik dat van tevoren geweten, ik was niet gegaan. Er was immers ook een voorlichtingsavond over het Bogmanplein in Noorbeek en ook daar was ik graag bij geweest.

Toch ben ik wel blij dat ik er was. De discussie maakte in elk geval duidelijk dat het denken over winkels en leegstand nog in de kinderschoenen staat. Termen als groot en klein, beleving, gun, fun en run overheersten het gesprek. Sloop, ruimte, andere sociale patronen, tijdsbeleving en taakinvulling kwamen niet of nauwelijks bovendrijven in het gesprek. Wat niet erg is, maar wel bewijst dat het nog niet mogelijk is om concreet beleid te maken in dit stadium van veranderingen. We weten niet veel en kunnen nog minder overzien. 

Wat mijzelf-de-ondernemer betreft had ik het interessanter gevonden om in een discussiegroep te zitten die nadacht over de leegstand in de binnenstad. Ik heb er niets over gehoord en weet ook niet of die überhaupt ergens ter sprake is gekomen. Maar het was een goede ervaring voor mijzelf-het-gemeenteraadslid, want hoe ervaar je zo'n denkavond als burger? Burgerparticipatie vraagt betrokkenheid: Een inwoner van Mesch hoeft niet mee te denken over de leefbaarheid in Eckelrade, zelfs al zouden er identieke factoren zijn. Het is aan bestuurders om het gemeenschappelijke te zien en het maatwerk te maken.

Waarschijnlijk ga ik toch de volgende stadsronde over dit onderwerp weer. Voornamelijk om te zien of en hoe het vordert, want ik houd mijn hart een beetje vast als ik hoor dat er volgend jaar zomer een beleidsstuk hierover door de Raad moet. Er mag best iets langer gedacht worden. 

Wij hebben nog geen 'stadsrondes'. Dat is jammer. In principe is deze manier van het bespreken van kernzaken geen slecht idee. 

'T is maar hoe je het bekijkt.

Innoveren was het thema vandaag, dus reed ik in mijn oude bus naar Sittard in de verwachting volledig vernieuwd huiswaarts te keren van de Limburgse Bestuursdag. Dat lukte niet.

Een succesvol industrieel zakenman legde uit dat hij door zijn personeel te informeren en actief deelgenoot te maken in het proces, de zaak van verliesmakend naar winstgevend had weten te krijgen. Hij probeerde het later nog eens om het mislukte bedrijf van zijn broer uit het slop te trekken en ook daar werkte het. Het bleek een succesformule. 

Een pleidooi voor burgerparticipatie dacht ik, maar ik geloof niet dat er veel waren die het zo hebben uitgelegd. 

Jammer, want dat had ik nou een fijne vernieuwing gevonden om door te voeren.

Echte mensen

“Wie van u heeft al eens met een vluchteling gepraat? Wie van u was al eens in een Asielzoekerscentrum? Wie van u gelooft alles wat er in de krant staat?” 

Ik stak nergens mijn vinger op, hij deed zijn best maar. Ik snap wel waarom de man meende ons te moeten overhalen om positief te staan tegenover de opvang van vluchtelingen en wellicht dat er mensen bij waren waar het voor nodig was, al zou ik ze niet durven aanwijzen, maar bij mij riep het wrevel op.

Had hij gezegd dat hij door eerdere ontmoetingen de ervaring had dat veel gemeenteraadsleden erg tegen vluchtelingenopvang zijn, maar dat hij hoopte door deze ontmoeting onze gedachten te veranderen, dan had ik dat eerlijker gevonden. Al geloof ik niet dat hij die ervaring heeft. En zeker bij ons zou dat een vreemde opmerking zijn, gezien het feit dat wij raadsbreed een motie hebben aangenomen over vluchtelingen, waaruit blijkt dat wij hen niet afwijzen. Bereid je voor, zou ik denken.

Liever had ik een gesprek gehad over hoe je om gaat met hele sterke anti-buitenlandersgevoelens als je verantwoordelijk bent voor het beleid dat met vluchtelingen te maken heeft. Want dat is toch waar hij eigenlijk op doelde. En ik had ook wel iets willen horen over de moeilijkheden waar je mee te maken krijgt als je veel mensen opvangt die allemaal een vreselijke ervaring achter de rug hebben en heel verschillende achtergronden. Ik had geen zin in een verkooppraatje. Toen hij daarna ook nog begon over ‘echte mensen’ was ik er helemaal klaar mee. 

Ik was daarom heel gemakkelijk te verleiden om er tijdens de rondleiding tussenuit te knijpen, de keuken in, waar een paar dames uit Syrië (en een man die waarschijnlijk ook van daar was, maar hij zei geen woord dus ik weet het niet) druk waren met een maaltijd. We praatten met handen en voeten, Nederlands en Engels over het verleden en het nu en de toekomst en ik had oprecht graag geproefd wat er in de pan zat, want dat rook heerlijk. Het was echter nog niet klaar en ik had het ook niet durven vragen. 

Terug in het ontvangstzaaltje bleken de anderen nog niet klaar met hun rondleiding en dat gaf ons mooi de gelegenheid om even te praten met het meisje dat ten tonele was gevoerd om de echte mens te illustreren en dat vervolgens haast niets over zichzelf had kunnen vertellen, omdat de volwassenen eroverheen praatten. Wat in elk geval bewees dat ze een echt kind is, want dat overkomt alle kinderen geregeld.

Asfalt

De Wijnweg zou een straatnaam in een Annie M.G. Schmidtboek kunnen zijn zoals de Torteltuin in Pluk van de Petteflet. En net als de Torteltuin dreigt de Wijnweg het slachtoffer te worden van ordedrang en spatvrees. 

Het verschil hier is echter, dat niet alleen kinderen en dieren proberen om het onheil te voorkomen, ook de grote mensen zijn boos. Ze zijn overvallen door de asfalteerplannen die de gemeente heeft met hun weg. 

Het zal je maar gebeuren dat je voor je deur een man ziet die iets loopt te meten en als je dan vraagt wat hij daar doet dat hij dan antwoordt: 'We gaan over twee weken dit weggetje asfalteren’. 

Dan denk je toch dat je gek wordt? Van zoiets hoor je toch van tevoren op te hoogte te worden gesteld? Dat hoef je toch niet zomaar te slikken? Daar mag je als aanwonenden toch zeker iets in te zeggen hebben? Blijkbaar niet.

Communicatie met burgers is heel helder in onze gemeente. Als een plan slecht is, dan wordt het stilzwijgend uitgevoerd. Als een plan niet zo goed is, krijg je een informatiebijeenkomst op een onmogelijk tijdstip en als een plan goed klinkt staat het al juichend in de krant voordat de raad er iets van heeft kunnen vinden.

Het asfalteren van de Wijnweg valt in de eerste categorie. Het is een weggetje dat in alle opzichten bijdraagt in wat wij aan natuur en landschappelijke bijzonderheden te bieden hebben. Het toeristisch gezicht waar wij ons zo graag mee presenteren. 'Een parel in ons kroonjuweel'.

Heb ik me daar al een hele begroting lopen opvreten over het gekoketteer met woorden als het om landschap, natuur en toerisme gaat en het gedonder met slechte projecten als het op uitvoeren aankomt, landt dit op mijn bord. Ik wilde dat ik niet zo evident gelijk kreeg. 

Ik zou de argumenten wel eens willen weten die aan dit stupide plan ten grondslag liggen. En wanneer is dit in godsnaam aangenomen? Verstopt in een bestemmingsplan? Lag het onderop een stapeltje vlakfietsplannen? Heb ik zitten slapen of is het al langer geleden? 

We hebben nog één vergadering voordat de Wijnweg verpest wordt. Laten we hopen dat er inmiddels voldoende voortschrijdend inzicht in de raad is geslopen om er alsnog een stokje voor te steken. 

Gespuis rond het Theehuis

Het is me wat. Overal daalt de misdaad maar rond Hoogcrutz daar heerst het schorriemorrie. Tenminste als ik de krant mag geloven. Vandalen hebben het op het theehuis voorzien, of beter gezegd op het hele terrein. Vanwege die rekels is het nodig om hoge hekken neer te zetten, met blauw zeil, want als blikken konden breken... Het theehuis is echter ontsnapt aan een ander gevaar: ambtelijke vernielzucht. Het heeft een nummertje gekregen en nu kan het gerestaureerd worden. Ik word daar blij van. Net zo blij als van het feit dat de oude muur, nu eveneens genummerd, opgeknapt mag worden. Het is een beetje raar verliefd te kunnen worden op muren, maar ik heb een paar van die liefdes. Sommige in het buitenland, een enkele in Maastricht en eentje in Mheer. Maar mijn hart heeft nog wel wat ruimte.

Ik hou van gemetselde muren. Ik zeg het er maar even bij want voor je het weet heb je het stempel onverlaat en meent men dat je de stenen achterover wil drukken. Ik metsel niet zelf muurtjes en ik gebruik ze ook niet in partjes als presse-papier.

Maar als het straks klaar is, dan wandel ik er langs op weg naar naar een kopje thee op een lome zomeravond en dan zal ik mijn hand erop leggen. Heimelijk, als niemand kijkt. Dan wordt de schavuit in mij even wakker. 

Parismoment

Binnenkort is er een klimaattop in Parijs en we worden door GroenLinks uitgenodigd om ons eigen Parijsmomentje te fotograferen en in te sturen. Heb ik vast wel. Dus bladerde ik wat door mijn foto's op zoek naar een parijswaardig tafereeltje.
Afgelopen vrijdag heb ik er nog een paar meegemaakt, in Eijsden, in de Beemden. Prachtige herfsttableaus, het sterven op zijn mooist en daarbij wat onafgehandelde beverkarweitjes, ganzenvergaderingen, Meerkoeten, een Fuut en veel vuil.
Mijn hemel wat ligt daar een hoop troep.

Daar zijn we hier slecht in. Zwerfvuil. Bij het uitgaan las ik op een bord dat er in het gebied geen prullenbakken staan en dat je geacht wordt om niet als dank... Zo staat het er, met puntjes achter dank. We worden het dus geacht te weten. Net zoals we geacht worden te weten waar we met de troep heen moeten: in je tas proppen en thuis weggooien. Natuurlijk doet iedereen dat, zeker jongeren die er geen enkele moeite mee hebben braver dan braaf voor lul te staan bij hun leeftijdsgenoten. Handig ook zo'n bord bij de uitgang, of was ik er aan de verkeerde kant ingelopen? En fijn gastvrij.
We profileren ons zo prima, als toeristische gemeente.

Maar Maastricht kan het ook. Ik had een andersoortig parijsmoment toen ik gistermorgen naar mijn werk fietste en nog voor negen uur onaangenaam verrast werd door een man met een luidruchtige bladblazer. Zondagmorgen, hartje stad, lawaai van overheidswege, want de Maastricht moet schoon. Lekker zinloos blazen op nat goed. In Parijs hebben ze het beter begrepen. Lichter, schoner, stiller en efficiënter: straatvegers vegen daar met groene bezems, nog steeds. Ze zijn een beroemd straatbeeld: 'les balayeurs ont pleins d'balais, Il est cinq heures, Paris s'éveille' En de dag kan fris beginnen.
Ach Parijs, geen moment denk ik aan die stad zonder een beetje zoete heimwee.

vertaling: Zij ruimen alles achter onze kont op, laten wij het achter die van hun niet meteen weer volstorten.

Aan het handje

Gisteren werden we voorgelicht over de voors en tegens van het wifi-netwerk waar het college van droomt. De raad moet daar immers over kunnen beslissen. Het was een stevige bijeenkomst op de valreep, want het informatieproces had al een jaar eerder moeten starten. Er werden veel kritische vragen gesteld die niet allemaal even consequent werden beantwoord. Stof tot nadenken dus, waar we geen tijd voor krijgen.

Als alles zo loopt als gewoonlijk in de raadsvergadering, gaat de de bevolking van Eijden Margraten 45000 euro uitgeven aan een Wi-Fi-netwerkvoorziening op straat en in het bos. Binnen werkt het niet. Er is geen tijd genomen om te kijken of de wifi op de Maas naar behoren werkt en de raad heeft niet de kans gekregen om zelf met ervaringsdeskundigen uit andere steden te praten, die uitstapjes waren alleen voor het college.

En eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat de raad geïnformeerd werd, want deze uitgave was het liefst ongezien in de begroting geschoven. Dat vindt de pers allemaal geen nieuws.

Terwijl de ene wethouder de raadsleden ontving, heeft het college via de andere wethouder het propagandapoepje al geplaatst. Met behulp van de 'kritische' journalist, want dit is geen persbericht. Wellicht had die beter even bij die bijeenkomst kunnen zijn. Dat had een stuk duidelijker en eerlijker stuk opgeleverd dan dit gevalletje en had de raad niet weer eens het nakijken gegeven. Een krant kan zich ook te veel verschuilen achter bezuinigingen. Journalistieke waarde, nul.

waarbenjijnu.em

Terwijl de drukte van de Kinderboekenweek al vol stond met techniek en wetenschap, deed de gemeente ook een duit in het zakje. Of we even akkoord willen gaan met een uitgave van 45.000 euro voor een gratis WI-FI-netwerkvoorziening in het heuvelland. Geld zat?

De PvdA had wel wat vragen, maar was erg voor. Ze was de enige. Alle andere partijen hadden vooral veel vragen. Iedereen wilde het nog eens aan zijn fractie voorleggen. Ik dus ook, al heb ik zo'n kleine fractie dat ik het gemakshalve maar aan iedereen voorlegde die een beetje verstand zou kunnen hebben van draadloze communicatie.

Kan het, een het gemeente draadloos overspannen voor dat bedrag. Natuurlijk niet. Het eerste stuk dat ze al deden was over het water bij de Maas. Kosten 45.000 euro. Dit nieuwe bedrag is waarschijnlijk voor wat stukjes Eijsden en/of wat brokjes Margraten. Dan krijgen we volgend jaar wellicht weer een hapje van 45.000 en dan weer en dan weer.

Is het dan ook gratis voor de bewoners? Ja...maar. Je kunt er als bewoner gratis gebruik van maken, maar je moet daarnaast ook je eigen wifi netwerk hebben wil je zeker zijn van een veilige verbinding die het doet. Openbaar wifi is immers al snel te traag om mee te werken. En is draadloos überhaupt veilig te krijgen? Ik bankier in elk geval liever niet via een openbaar netwerk.

Maar goed, dat zijn tijdelijke dingetjes. Voor hetzelfde geld is wifi over een jaar zo verbeterd (of achterhaald) dat we maar een oor hoeven te hebben om de signalen te ontvangen.
En zij onze signalen natuurlijk.
Want dat is de 'veilige gedachte' achter een Wi-Fi-netwerkvoorziening: we kunnen gezien worden en gevolgd en gemeten en afgeschermd. In ons eigen belang hoor, in ons eigen belang en ik zeg ook helemaal niet dat de gemeente dat gaat doen, helemaal niet. Waarom zouden ze?

En ze moeten snel zijn, want over een niet al te lange tijd, jaartje geloof ik, is het helemaal niet meer duurder om via je telefoon in het buitenland het internet op te gaan. Dan maakt het voor de toeristen dus ook niks meer uit om de toeristische appjes via de telefoon te gebruiken.

'De opdracht is natuurlijk allang vergeven', zei iemand. Zijn ze in paniek omdat wij niet zomaar 'ja'  zeggen? Zou dat het zijn? Zouden we daarom vanmiddag voorlichting krijgen van de directeur van het bedrijf dat het netwerk moet gaan leveren? Vast volkomen belangeloos en ongekleurd?
Alles voor de vooruitgang en de napoleontische plasjes van de wethouders natuurlijk.

Ieder mens heeft het recht om te lezen!

Dat er grammaticale onzin staat in een begrotingsbrief, ach. Dat die nonsens met wat knip en plakwerk wordt gekopieerd in het volgend jaar, vooruit. Maar dat ik hem teruglees als hartekreet uit de monden van onze wethouders, daar word ik op zijn zachts gezegd treurig van.

Geloof me nu maar, je hebt helemaal niet het recht om mee te tellen. Je telt gewoon mee of je wil of niet. Wat niet wegneemt dat we wel eens vergeten dat iedereen meetelt. Dat is waar.

Wat dit stuk in elk geval wel heel duidelijk maakt, is hoe belangrijk het is dat je goed kunt lezen als je een beetje wil meetellen en meedoen.

pagina 42 en 43 in Van Harte Eijsden-Margaraten

Je moet er wat voor over hebben.

Vandaag ging ik even naar het Bogmanplein. Het was er druk. Veel auto's geparkeerd en veel huizen zichtbaar die tot voor kort nog achter groen verscholen lagen. Veel werkverkeer ook. Ik maakte wat foto's om te kunnen vergelijken met de situatie een paar maanden geleden en omdat het een project blijkt dat maar beter in veel stadia gefotografeerd kan worden.

Bogmanplein 23 juni 2015

Bogmanplein 23 september 2015

Daarna reed ik terug naar de dorpsstraat en werd bijna geschept door een werkbusje dat met veel vaart en volkomen niet rekenend op tegenliggers de hoek om stormde.
'Gank aon de kant jong' hoorde ik de chauffeur mopperen door het open portierraampje. Het tweede bewijs van zijn kortzichtigheid.
Ik was blij het geen schoolkind was dat daar haast omver werd gereden, maar slechts een woedende vijftigplusser op de fiets.

het bestaat niet

Het Bogmanplein in Noorbeek heet wel plein, maar is het niet. Het heeft ook geen sociale functie, nooit gehad. Sterker nog er is nooit iets gebeurd voor zover de wethouder weet. En volgens hem is het ook niet mooi groen, het is lelijk groen. Dat zegt hij dan weer wel te weten.


Bijvoorbeeld dit:
Denhalen
Natuurlijk Theater

Ja? En nu?

Je zou in deze begroting  mogen verwachten dat er kort beschreven kan worden wat de eerste merkbare (financiële)gevolgen van de transities in het Sociaal domein zijn en hoe de gemeente dat ervaart. Het jaar is immers al behoorlijk gevorderd. Maar net als in 2014 staat er de aankondiging van de veranderingen in 2015. Daar ga ik wel wat van zeggen, er kan ook te veel geplakt en geknipt worden.

Niemand telt mee

De begroting bezorgt mij taalkundig een feestje. Deze houdt me ook bezig: ieder mens heeft het recht om mee te tellen... .

Hier staat eigenlijk: je telt niet mee, maar als je wilt mag je wel meetellen.
Ik ga natuurlijk geen flauwe vragen stellen als: Waar kan ik mij melden? en Hoef ik, als ik er voor kies niet mee te tellen, geen belasting te betalen? Maar wat een vreemde boodschap. Toch eens kijken wat ze het vorig jaar schreven. Oh ja, de hele bladzijde letterlijk hetzelfde. Toen kriebelde ik er ook al iets bij, zie ik nu. Ik schaar het maar onder het kopje: Beste bedoelingen, maar helaas.

Hoe vaak moet ik het nog zeggen?

Het vorig jaar heb ik geprobeerd uit te leggen dat de begroting niet het kompas is, maar het schip waar de gemeente op vaart. Het kompas zou het welbevinden van de burgers moeten zijn.  Hoe opent de inleiding van de begroting waar we nu naar moeten gaan kijken: ‘Een goede programmabegroting is het kompas waarop de gemeente vaart’

Het is geen kwestie van niet luisteren, het is gemakzucht: knippen en plakken.
Ben benieuwd naar de rest van het verhaal. 

Ron

We hadden ons hoofd bij de accountant. Het is tijd voor Eijsden-Margraten om een nieuwe uit te zoeken en dat is een karweitje dat zorgvuldig moet gebeuren. Dus lazen we offertes en luisterden naar presentaties en waren net na al die gedane arbeid zover dat we konden bespreken welk bedrijf onze voorkeur zou hebben, toen de deur openging en twee wasbleke mensen van PGE-M kwamen vertellen dat Ron Thimister dood is. Er zijn berichten die te groot zijn, te plotseling om te bevatten. Je brein kan zich gewoon niet voorstellen dat je oren naar behoren functioneren. In je hoofd raast een oorverdovende stilte door een wezenloos geraas. Het kan gewoon niet.

Ron was mijn eerste voorzitter in de politiek. In 2010 kwam ik in de commissie inwonerszaken en kreeg hij mij op zijn dak. Vergaderingen die hij leidde liepen zelden uit, mensen bleven doorgaans bij de les en als ze dat niet deden wist hij hen op beleefde wijze terug op het pad te fluiten. Ik dacht dat dat gewoon was, want ik had geen vergelijkingsmateriaal. In de loop der jaren en behoorlijk wat voorzitters verder leerde ik dat Ron een hele goede voorzitter was. Altijd goed voorbereid, altijd bewust van de procedurele kaders waarbinnen zaken moesten wandelen en in staat om mensen zonder gezichtsverlies binnen die kaders te houden. Zelfs mij.

Dat we politiek niet altijd op een lijn zaten, maakte niet uit als hij voorzitter was. Binnen de raadsvergaderingen natuurlijk wel. ‘Jij bent altijd overal tegen.’ zei hij me eens ‘Ik moet wel,’ antwoordde ik, ‘want jij bent altijd overal voor.’ Ron steunde de coalitie soms op het hemeltergende af. Beklaagde de oppositie zich over te beperkte informatie, dan was Ron de eerste om dat te ontkennen. Lag er een stuk van een of andere wethouder, dan gaf Ron dat geregeld zoveel complimenten dat ik de neiging kreeg met gummetjes te gaan gooien. Maar een hekel aan hem kreeg ik daardoor nooit. Misschien kwam dat doordat we buiten de vergaderingen napraatten en mekaar dan ook goedmoedig plaagden met onze onenigheden. Daarnaast waren er ook onderwerpen waarop we elkaar wel vonden, zoals onderwijs en jeugdzaken. 

Vaker dan ons lief is krijgen we een bericht dat ons schokt, iemand met kanker, iemand moet een zware operatie ondergaan, iemand pleegt zelfmoord en naast ontzetting heb je dan nog andere gevoelens. Hoop, bijvoorbeeld, of kwaadheid, of schuld. Bij Ron werd ik getroffen door het grote onherroepelijke niets. Geen aankondiging, geen aanleiding, geen reden. Integendeel, veel te jong, veel te nodig als vader en man en veel te betrokken bij zijn werk om al los te laten. Ron had een heleboel redenen om te willen blijven en hij was dat ook van plan. Het leven is ongrijpbaar. 

participatieboom

Ondernemers zijn belangrijk voor de werkgelegenheid en bedrijvigheid in gemeenten. Ook zorgen ze voor leefbaarheid door het sponsoren van lokale initiatieven. 

Ik vond deze zinnen als inleiding op een ondernemerspeiling die gehouden wordt in het kader van de betekenisvolle participatie en een zinvol bestaan.

Ik vind het, als ondernemer, een belediging als ik lees dat ik alleen maar sociaal nut heb als werkverschaffer en sponsor. Het voelt als de ondernemer als melkkoe: 'Hé ben je ondernemer, nou dan kom maar op met je centen.' Ik hoor heel vaak van anderen dat het fijn is dat mijn onderneming bestaat, maar nooit omdat die werk verschaft of iets sponsort. Nooit.

Naar bedrijven kijken en niet meer zien dan een werkplek en een geldschieter is kortzichtig. Elk bedrijf bestaat omdat het voor mensen belangrijk is dat het er is. Die mensen komen daarvoor naar dat bedrijf en er is een interactie. Zeker openbare bedrijven, zoals winkels en horeca-instellingen hebben daardoor naast hun vakkundigheid een sociale functie.  En vooral die laatste is moeilijk te meten, laat staan te belonen. Dat probleem wordt groter wanneer de vanzelfsprekendheid van het zelf bedruipen wegvalt. Het verdwijnen van de bakker kun je compenseren met de supermarkt in de buurt, maar hoe compenseer je het praatje?

Ik vrees dat wanneer we met de oude brillen naar bedrijven blijven kijken en als overheid alleen non-profitdingen bedenken en bedanken om de sociale cohesie op peil te behouden en de eenzaamheid te bestrijden, de participatiemaatschappij binnen de kortste keren een dooie boom is. De leefbaarheid heeft nieuwe ideeën nodig, maar niet noodzakelijk nieuwe zaken, een boom vervangt immers ook niet zijn stam.

Romantische politiek

Oliver Sacks overleed afgelopen zondag. Hij is vooral bekend door zijn wetenschappelijke boeken die lezers laten zien hoe het is om een bepaald neurologisch probleem te hebben.
Één van zijn inspiratiebronnen was de Russische psycholoog A.R. Loeria die de 'romantische wetenschap' bepleitte.
Dat is een wetenschap die 'gevallen' uitgebreid beschrijft en zo de problematiek inzichtelijk maakt. Hij zag dat als een noodzakelijke aanvulling op de 'harde' wetenschap die vaart op cijfers en diagnoses.

Ik zou willen pleiten voor een 'romantische politiek', waarbij de tijd wordt genomen processen binnen gemeenschappen te bekijken en te gebruiken als onmisbare aanvulling op de controleerbare cijfers en wetten die op voorhand alles vastleggen en regelen.

Op de fiets

Geen nieuws natuurlijk, maar misschien toch iets om even in gedachte houden voor als je ouders bevriend probeert te houden met een bus om kinderen drie kilometer verderop naar school te brengen. Jong afgeleerd is later ook niet veel gewend. Al moet ik toegeven dat mijn zoon door ons naar de basisschool werd gebracht en zonder problemen vanaf de brugklas zelf fietste.  Maar ja, hij zat toen hij de jaren des fiets bereikte in Maastricht op de school wat ik toch wat ver vind voor een kind van tien. En sommige kinderen fietsen zelfs nog jonger alleen naar school, ook berg op.
In Noorbeek moet je dan wel aan de slimme kant het dorp uitfietsen. Voor de terugweg heb je een keuze. Ik kies altijd de steilste, ook omdat ik weet dat ik daarna weer de Brigidastraat, de Vroelenstraat, of de Twaalfde septemberlaan op moet en dat is zonder 'motor' (die ik wel heb, maar kinderen meestal niet) kiezen tussen drie soorten hel.

, 

We kunnen iets winnen? Of niet? Meedoen? En hoe dan?

Ik kan kiezen of ik iets preventiefs bedenk om zware zorg te voorkomen, of dat ik met ideeën kom om mensen 'in hun kracht' te zetten.
Nee ik vergis me, er zijn eigenlijk vijf categorieën:

• Hoe trommel je de omgeving op om iets te doen, 
• Hoe leer je onmachtige ouders hoe ze een kind op moeten voeden,
• Hoe verbeter je de opvoedkwaliteiten en educatieve vermogens van mensen die er godbetert voor zijn opgeleid? 
• Hoe krijg je het voor elkaar dat vrijwilligers en de professionele zorg beter samenwerken 
• Hoe maak je reclame voor wat er al is voor kinderen die het moeilijker hebben?

En dan win ik subsidie, of een beleidsregel, of... nou ja iets voor de jeugd, geloof ik.

En iedereen mag meedoen.

Tot 30 september

Ik denk dat ze al waanzinnig veel goede ideeën binnen hebben.
Zelfs al word je gewaarschuwd voor meedoen en kun je ook niks winnen. Of toch?

Vliegtuigen

Het geluid valt me eigenlijk mee. Het vliegtuig boven de tuin van een vriendin in Maastricht lijkt zo dichtbij dat ik de neiging heb te zwaaien. De tweede, tien minuten later, vliegt iets hoger maar produceert meer lawaai. De derde weer een minuut of twintig later is kleiner, vliegt ongeveer gelijke hoogte als de tweede en produceert net als de eerste enigszins verdraagbaar lawaai. Je hoeft er in elk geval je gesprek niet voor te onderbreken. 

‘’s Nachts is dat wel anders,’ vertelt S, ‘dan komen ze soms zo laag over dat het lijkt alsof ze zo een stuk schoorsteen meenemen.’

‘Dien je wel eens een klacht in?’ vraag ik. Dat doet ze niet en ze heeft de indruk dat niemand in hun omgeving dat doet. Ze heeft er in elk geval nooit iemand over gehoord. Hoeveel mensen die last hebben zou je op moeten tellen bij één persoon die klaagt? Daar zijn vast rekenwijzen op losgelaten. Ik kan me althans niet voorstellen dat het onbekend is.

vliegtuig boven Eijsden

Ergens hoorde ik dat het belangrijk is om iedere keer bij overlast een klacht in te dienen, want alleen op ingediende klachten kan gestuurd worden. Eigenlijk vreemd als statistisch vaststaat hoe zwaar een klacht werkelijk weegt. Je verlegt als verantwoordelijke de schuld van de overlast als het ware naar de mensen die níet klagen.

Maandag 7 september is er weer een voorlichtingsavond gepland over de voortgang van wat er ondernomen wordt tegen de vliegtuigoverlast in Eijsden en omgeving. Na gisteravond denk ik dat daar niet alleen onze burgemeester moet zijn, maar dus ook die van Maastricht. Mij lukt het helaas niet die avond vrij te maken. Jammer, maar ik laat me naderhand graag bijpraten.