Het is me wat. Overal daalt de misdaad maar rond Hoogcrutz daar heerst het schorriemorrie. Tenminste als ik de krant mag geloven. Vandalen hebben het op het theehuis voorzien, of beter gezegd op het hele terrein. Vanwege die rekels is het nodig om hoge hekken neer te zetten, met blauw zeil, want als blikken konden breken... Het theehuis is echter ontsnapt aan een ander gevaar: ambtelijke vernielzucht. Het heeft een nummertje gekregen en nu kan het gerestaureerd worden. Ik word daar blij van. Net zo blij als van het feit dat de oude muur, nu eveneens genummerd, opgeknapt mag worden. Het is een beetje raar verliefd te kunnen worden op muren, maar ik heb een paar van die liefdes. Sommige in het buitenland, een enkele in Maastricht en eentje in Mheer. Maar mijn hart heeft nog wel wat ruimte.
Ik hou van gemetselde muren. Ik zeg het er maar even bij want voor je het weet heb je het stempel onverlaat en meent men dat je de stenen achterover wil drukken. Ik metsel niet zelf muurtjes en ik gebruik ze ook niet in partjes als presse-papier.
Maar als het straks klaar is, dan wandel ik er langs op weg naar naar een kopje thee op een lome zomeravond en dan zal ik mijn hand erop leggen. Heimelijk, als niemand kijkt. Dan wordt de schavuit in mij even wakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten