Zorgdroom

In de toekomstagenda voor het Sociaal Domein las ik, dat men over zeven jaar hoopt op een maatschappij te waarin iedereen voor iemand zorgt. 

Ik probeer mij 8,5 miljoen zorgbehoevende Nederlanders voor te stellen.

Mag ik minderjarige mensen meetellen bij de zorgbehoevenden? In september 2015 waren er 3.243.319 mensen onder de 18 jaar, in 2022 zullen dat er nog maar een stuk of 2.5 miljoen zijn. Ik geef die voor het gemak allemaal één volwassen verzorger, want er zijn een hoop volwassenen die met zijn tweeën voor één kind zorgen, maar er zijn er ook veel die in hun eentje meerdere kinderen grootbrengen. 

Ouderen? Ongeveer 3,5 miljoen zal ouder dan 65 zijn, dat schiet op.

Rest nog zo'n slordige 2,5 miljoen mensen tussen de 18 en de 65 jaar die permanent zorg moeten ontvangen. Dat is te overzien, denk ik, al vind ik het wel zorgelijk veel. 

Geregeld? Wat doen we als mensen na hun 65ste geen zorg nodig hebben? Dat kunnen ze heel lang volhouden. En vinden we het zomaar goed dat mensen die zorg ontvangen ook voor anderen zorgen? Het zal dringen worden om die droom te laten uitkomen. Wat een frustratie. 

We gaan in 2022 nog terugverlangen naar die goede oude tijd in 2016, toen iedereen wat deed waar het nodig was en lekker zijn gang ging als alles op rolletjes liep. Jezelf zo nu en dan even omringen met zorgeloosheid, dat mocht toen nog. 

Appeltje

Bestemmingsplannen zijn niet mijn favoriete onderwerp. Heel veel stukken die ik niet altijd even goed kan interpreteren. Deze keer hebben we er drie op de rol staan. Eentje hier in het eigen dorp. Ik heb van niemand gehoord dat het een slecht plan is. Die laat ik dus maar even gaan. In een tweede dorpje komt er een huis bij. De mensen die het er niet mee eens zijn, hebben vooral moeite met het veranderend uitzicht vanuit hun huiskamer, lijkt het. Straks maar even gaan kijken. Op de derde plek is sprake van woningbouwdrang in de buurt van spuitcirkels. Uit een eerder geval weet ik, dat de gemeente geen been ziet in het opofferen van hoogstamfruitbomen om een woninkje neer te zetten en tegen spuitspul hebben ze een middel: haagje planten, klaar. 

In de door de fruitboer ingediende zienswijze tegen het bouwplan las ik dit: 

...in het kader van een goede bedrijfsvoering is het nog steeds noodzakelijk  om de bomen ongeveer  40maal per jaar  te  behandelen met gewasbeschermingsrniciolelen en meststoffen. Deze chemische middelen  worden  met  behulp  van een  sproei-installatie  op de bomen aangebracht. Het is een feit van algemene  bekendheid dat deze middelen schadelijk  zijn voor de mens...

40 keer! Ik kijk opeens heel anders naar het appeltje op het aanrecht. 

Molens of geen molens

Bij het bericht over de strijd van Eijsden-Margraten tegen de windmolens wordt in de Limburger van 16 december een dreigend plaatje van heul grote molens en een piepkleine Don Quichotte geplaatst. Een mooi voorbeeld van hoe beeld gebruikt kan worden om een mening te onderstrepen. Ook wel grappig om de gemeente eens als Don Quichotte te zien, meestal zijn ze de molen. In een van mijn kranten stond deze week een artikel over hoe men windmolens beleeft en hoe men dat met fotoshoppen accentueert. In werkelijkheid vallen de molens dan erg mee. 

Er mogen geen windmolens in het Heuvelland volgens het POL (provinciaal ontwikkelingsplan Limburg) 2014. Tijdens mijn eerste vergadering in de raad werd mijn hoofd dan ook bijna afgebeten, omdat ik het woord 'windmolen' had gebruikt. En ik vroeg niet eens om een molen, de oorluiken sloegen ook zonder dat accuut dicht. 

Ik ga hier een bekentenis doen: Ik kijk graag naar windmolens. Ik word daar gelukkig van. 

Als ik naar Margraten rijd over het plateau en ik zie de wieken draaien in de verte, dan geniet ik daarvan. Windmolens vertegenwoordigen voor mij kracht, zuiverheid, rust en gezondheid, al zal iemand anders daar vast wel weer iets tegenin te brengen hebben. Maar ach, gun mij m'n emotie.

De eerste dag van dit jaar maakte ik een wandeling bij windmolens aan een ander randje van Limburg. Ik wist dat niet van tevoren, het was een verrassing. En nog groter was mijn vreugde toen de route er vlak langs leidde. Ik heb een hele poos stilgestaan om te luisteren of ik hen kon horen. Ik niet, maar ik heb misschien niet de beste oren. 

Natuurlijk moet je nadenken over waar je iets neerzet. Dat moet je bij alles. Onze gemeente heeft heel veel plaatsen waar je geen molen of boerenschuur of camping of zo, moet plaatsen. Maar eerlijk gezegd, POL of geen POL, onze gemeente heeft ook best een aantal plaatsen waar wel een molen kan staan. In mijn optiek zouden die plekken daar zelfs van opknappen. 

Gelukkig Nieuwjaar

De laatste blog van 2016, dit keer in De Etalage, een gratis weekblad dat in onze gemeente wordt verspreid.