Molens of geen molens

Bij het bericht over de strijd van Eijsden-Margraten tegen de windmolens wordt in de Limburger van 16 december een dreigend plaatje van heul grote molens en een piepkleine Don Quichotte geplaatst. Een mooi voorbeeld van hoe beeld gebruikt kan worden om een mening te onderstrepen. Ook wel grappig om de gemeente eens als Don Quichotte te zien, meestal zijn ze de molen. In een van mijn kranten stond deze week een artikel over hoe men windmolens beleeft en hoe men dat met fotoshoppen accentueert. In werkelijkheid vallen de molens dan erg mee. 

Er mogen geen windmolens in het Heuvelland volgens het POL (provinciaal ontwikkelingsplan Limburg) 2014. Tijdens mijn eerste vergadering in de raad werd mijn hoofd dan ook bijna afgebeten, omdat ik het woord 'windmolen' had gebruikt. En ik vroeg niet eens om een molen, de oorluiken sloegen ook zonder dat accuut dicht. 

Ik ga hier een bekentenis doen: Ik kijk graag naar windmolens. Ik word daar gelukkig van. 

Als ik naar Margraten rijd over het plateau en ik zie de wieken draaien in de verte, dan geniet ik daarvan. Windmolens vertegenwoordigen voor mij kracht, zuiverheid, rust en gezondheid, al zal iemand anders daar vast wel weer iets tegenin te brengen hebben. Maar ach, gun mij m'n emotie.

De eerste dag van dit jaar maakte ik een wandeling bij windmolens aan een ander randje van Limburg. Ik wist dat niet van tevoren, het was een verrassing. En nog groter was mijn vreugde toen de route er vlak langs leidde. Ik heb een hele poos stilgestaan om te luisteren of ik hen kon horen. Ik niet, maar ik heb misschien niet de beste oren. 

Natuurlijk moet je nadenken over waar je iets neerzet. Dat moet je bij alles. Onze gemeente heeft heel veel plaatsen waar je geen molen of boerenschuur of camping of zo, moet plaatsen. Maar eerlijk gezegd, POL of geen POL, onze gemeente heeft ook best een aantal plaatsen waar wel een molen kan staan. In mijn optiek zouden die plekken daar zelfs van opknappen.