Je moet er wat voor over hebben.

Vandaag ging ik even naar het Bogmanplein. Het was er druk. Veel auto's geparkeerd en veel huizen zichtbaar die tot voor kort nog achter groen verscholen lagen. Veel werkverkeer ook. Ik maakte wat foto's om te kunnen vergelijken met de situatie een paar maanden geleden en omdat het een project blijkt dat maar beter in veel stadia gefotografeerd kan worden.

Bogmanplein 23 juni 2015

Bogmanplein 23 september 2015

Daarna reed ik terug naar de dorpsstraat en werd bijna geschept door een werkbusje dat met veel vaart en volkomen niet rekenend op tegenliggers de hoek om stormde.
'Gank aon de kant jong' hoorde ik de chauffeur mopperen door het open portierraampje. Het tweede bewijs van zijn kortzichtigheid.
Ik was blij het geen schoolkind was dat daar haast omver werd gereden, maar slechts een woedende vijftigplusser op de fiets.

het bestaat niet

Het Bogmanplein in Noorbeek heet wel plein, maar is het niet. Het heeft ook geen sociale functie, nooit gehad. Sterker nog er is nooit iets gebeurd voor zover de wethouder weet. En volgens hem is het ook niet mooi groen, het is lelijk groen. Dat zegt hij dan weer wel te weten.


Bijvoorbeeld dit:
Denhalen
Natuurlijk Theater

Ja? En nu?

Je zou in deze begroting  mogen verwachten dat er kort beschreven kan worden wat de eerste merkbare (financiële)gevolgen van de transities in het Sociaal domein zijn en hoe de gemeente dat ervaart. Het jaar is immers al behoorlijk gevorderd. Maar net als in 2014 staat er de aankondiging van de veranderingen in 2015. Daar ga ik wel wat van zeggen, er kan ook te veel geplakt en geknipt worden.

Niemand telt mee

De begroting bezorgt mij taalkundig een feestje. Deze houdt me ook bezig: ieder mens heeft het recht om mee te tellen... .

Hier staat eigenlijk: je telt niet mee, maar als je wilt mag je wel meetellen.
Ik ga natuurlijk geen flauwe vragen stellen als: Waar kan ik mij melden? en Hoef ik, als ik er voor kies niet mee te tellen, geen belasting te betalen? Maar wat een vreemde boodschap. Toch eens kijken wat ze het vorig jaar schreven. Oh ja, de hele bladzijde letterlijk hetzelfde. Toen kriebelde ik er ook al iets bij, zie ik nu. Ik schaar het maar onder het kopje: Beste bedoelingen, maar helaas.

Hoe vaak moet ik het nog zeggen?

Het vorig jaar heb ik geprobeerd uit te leggen dat de begroting niet het kompas is, maar het schip waar de gemeente op vaart. Het kompas zou het welbevinden van de burgers moeten zijn.  Hoe opent de inleiding van de begroting waar we nu naar moeten gaan kijken: ‘Een goede programmabegroting is het kompas waarop de gemeente vaart’

Het is geen kwestie van niet luisteren, het is gemakzucht: knippen en plakken.
Ben benieuwd naar de rest van het verhaal. 

Ron

We hadden ons hoofd bij de accountant. Het is tijd voor Eijsden-Margraten om een nieuwe uit te zoeken en dat is een karweitje dat zorgvuldig moet gebeuren. Dus lazen we offertes en luisterden naar presentaties en waren net na al die gedane arbeid zover dat we konden bespreken welk bedrijf onze voorkeur zou hebben, toen de deur openging en twee wasbleke mensen van PGE-M kwamen vertellen dat Ron Thimister dood is. Er zijn berichten die te groot zijn, te plotseling om te bevatten. Je brein kan zich gewoon niet voorstellen dat je oren naar behoren functioneren. In je hoofd raast een oorverdovende stilte door een wezenloos geraas. Het kan gewoon niet.

Ron was mijn eerste voorzitter in de politiek. In 2010 kwam ik in de commissie inwonerszaken en kreeg hij mij op zijn dak. Vergaderingen die hij leidde liepen zelden uit, mensen bleven doorgaans bij de les en als ze dat niet deden wist hij hen op beleefde wijze terug op het pad te fluiten. Ik dacht dat dat gewoon was, want ik had geen vergelijkingsmateriaal. In de loop der jaren en behoorlijk wat voorzitters verder leerde ik dat Ron een hele goede voorzitter was. Altijd goed voorbereid, altijd bewust van de procedurele kaders waarbinnen zaken moesten wandelen en in staat om mensen zonder gezichtsverlies binnen die kaders te houden. Zelfs mij.

Dat we politiek niet altijd op een lijn zaten, maakte niet uit als hij voorzitter was. Binnen de raadsvergaderingen natuurlijk wel. ‘Jij bent altijd overal tegen.’ zei hij me eens ‘Ik moet wel,’ antwoordde ik, ‘want jij bent altijd overal voor.’ Ron steunde de coalitie soms op het hemeltergende af. Beklaagde de oppositie zich over te beperkte informatie, dan was Ron de eerste om dat te ontkennen. Lag er een stuk van een of andere wethouder, dan gaf Ron dat geregeld zoveel complimenten dat ik de neiging kreeg met gummetjes te gaan gooien. Maar een hekel aan hem kreeg ik daardoor nooit. Misschien kwam dat doordat we buiten de vergaderingen napraatten en mekaar dan ook goedmoedig plaagden met onze onenigheden. Daarnaast waren er ook onderwerpen waarop we elkaar wel vonden, zoals onderwijs en jeugdzaken. 

Vaker dan ons lief is krijgen we een bericht dat ons schokt, iemand met kanker, iemand moet een zware operatie ondergaan, iemand pleegt zelfmoord en naast ontzetting heb je dan nog andere gevoelens. Hoop, bijvoorbeeld, of kwaadheid, of schuld. Bij Ron werd ik getroffen door het grote onherroepelijke niets. Geen aankondiging, geen aanleiding, geen reden. Integendeel, veel te jong, veel te nodig als vader en man en veel te betrokken bij zijn werk om al los te laten. Ron had een heleboel redenen om te willen blijven en hij was dat ook van plan. Het leven is ongrijpbaar. 

participatieboom

Ondernemers zijn belangrijk voor de werkgelegenheid en bedrijvigheid in gemeenten. Ook zorgen ze voor leefbaarheid door het sponsoren van lokale initiatieven. 

Ik vond deze zinnen als inleiding op een ondernemerspeiling die gehouden wordt in het kader van de betekenisvolle participatie en een zinvol bestaan.

Ik vind het, als ondernemer, een belediging als ik lees dat ik alleen maar sociaal nut heb als werkverschaffer en sponsor. Het voelt als de ondernemer als melkkoe: 'Hé ben je ondernemer, nou dan kom maar op met je centen.' Ik hoor heel vaak van anderen dat het fijn is dat mijn onderneming bestaat, maar nooit omdat die werk verschaft of iets sponsort. Nooit.

Naar bedrijven kijken en niet meer zien dan een werkplek en een geldschieter is kortzichtig. Elk bedrijf bestaat omdat het voor mensen belangrijk is dat het er is. Die mensen komen daarvoor naar dat bedrijf en er is een interactie. Zeker openbare bedrijven, zoals winkels en horeca-instellingen hebben daardoor naast hun vakkundigheid een sociale functie.  En vooral die laatste is moeilijk te meten, laat staan te belonen. Dat probleem wordt groter wanneer de vanzelfsprekendheid van het zelf bedruipen wegvalt. Het verdwijnen van de bakker kun je compenseren met de supermarkt in de buurt, maar hoe compenseer je het praatje?

Ik vrees dat wanneer we met de oude brillen naar bedrijven blijven kijken en als overheid alleen non-profitdingen bedenken en bedanken om de sociale cohesie op peil te behouden en de eenzaamheid te bestrijden, de participatiemaatschappij binnen de kortste keren een dooie boom is. De leefbaarheid heeft nieuwe ideeën nodig, maar niet noodzakelijk nieuwe zaken, een boom vervangt immers ook niet zijn stam.

Romantische politiek

Oliver Sacks overleed afgelopen zondag. Hij is vooral bekend door zijn wetenschappelijke boeken die lezers laten zien hoe het is om een bepaald neurologisch probleem te hebben.
Één van zijn inspiratiebronnen was de Russische psycholoog A.R. Loeria die de 'romantische wetenschap' bepleitte.
Dat is een wetenschap die 'gevallen' uitgebreid beschrijft en zo de problematiek inzichtelijk maakt. Hij zag dat als een noodzakelijke aanvulling op de 'harde' wetenschap die vaart op cijfers en diagnoses.

Ik zou willen pleiten voor een 'romantische politiek', waarbij de tijd wordt genomen processen binnen gemeenschappen te bekijken en te gebruiken als onmisbare aanvulling op de controleerbare cijfers en wetten die op voorhand alles vastleggen en regelen.