Het houdt niet over.

Dezelfde cijfers en toch een juichbericht en een doemmelding. “Hoera we houden over! Pas op we gaan failliet!” 

En ze kloppen allebei. Onder aan de streep houdt Eijsden-Margraten een half miljoen over, maar dat kan doordat ze van de 2 miljoen die uit de reservepot werden gehaald, maar anderhalf miljoen terugstortten. 

Je moet natuurlijk niet doorgaan met meer uit de pot halen dan je erin stopt, want dan raakt de pot leger. Het is een beetje als de processie met de pasjes vooruit en de pasjes achteruit. Maar dan andersom. Deze geldstroom gaat twee passen achteruit en anderhalve pas vooruit. Ja als het zo doorsijpelt dan loopt ie langzaam leeg. 

Overigens heb ik niet begrepen dat de Algemene Reserves zoals dat heet een spaarpot is. Zoals het mij is uitgelegd, zit in die pot geld dat nog geen bestemming heeft en dat dus ingezet kan worden, waar nodig. Niet dat dat een excuus is om hem maar leeg te laten lopen, natuurlijk.

Beter af zonder ons?

Wat heb je aan een mooi boek als je het niet leest? Het boek kan het niet schelen of het wel of niet gelezen wordt, maar het voelt toch als een gemis als het niet gebeurt. En als je het dan leest, dan probeer je toch om dat zo te doen dat na jou nog iemand anders het boek kan lezen.

Zo had ik ook mijn reactie op de duurzaamheidsnotitie kunnen beginnen, maar ik koos voor een weetje dat ik las in een boek dat ik deze week bestudeerde als voorbereiding op de Kinderboekenweek: de wereld vergaat over ongeveer 5 miljard jaar omdat de zon dan ophoudt te bestaan.

‘Jullie praten altijd maar over de wereld die vergaat, maar de wereld kan het niet zoveel schelen wat wij doen. Die redt zich wel zonder ons en is dan waarschijnlijk zelfs beter af,’ reageerde een collega-raadslid na afloop op mijn betoog.  Hij zei er overigens meteen bij dat hij daarmee niet wil zeggen dat hij duurzaamheid niet belangrijk vindt. Het is dat gepraat over die miljarden jaren dat hem ergert.

Eerlijk gezegd denk ik ook dat de wereld beter af is zonder ons als je kijkt naar behoud en bescherming en het natuurlijk weerstandsvermogen. Maar waarom zou er een blauw-groene planeet nog zo’n 5 miljard jaar in het heelal rondwaren als er niemand is die ervan geniet? 'Waarom ook niet?', zou je kunnen zeggen. 

Mensen bestaan en mensen hebben er recht op om er te zijn. En misschien is het inderdaad ons lot om onszelf weer te laten verdwijnen. Tegen de tijd dat die 5 miljard jaar om zijn is het waarschijnlijk ook maar beter dat er geen mensen meer zijn en ik hoop verder ook geen dieren of andere wezens die kunnen lijden. 

Maar 5 miljard jaar is ook behoorlijk lang en ik denk dat we het onszelf mogen gunnen, om nog heel wat milennia van deze wereld te genieten.

GroenLinksdingetje

We moeten ons verenigen om te werken aan universele mensenrechten, respect voor de natuur en economische rechtvaardigheid. Het mondiale milieu met zijn eindige hulpbronnen is een gemeenschappelijke zorg van alle volkeren. De huidige productie- en 
consumptiepatronen resulteren in vernietiging van het milieu en uitputting van hulpbronnen. Er zijn wezenlijke veranderingen nodig in onze waarden, instituten en levenswijzen. Hiervoor is aandacht voor onze gehele aarde, maar ook onze lokale gemeenschappen van belang. Wat zijn onze eigen kernwaarden, en van waaruit kunnen we ons dagelijks handelen in werk- en persoonlijke sfeer afstemmen?

Ofwel:
We moeten samenwerken om een paar zaken die wezenlijk belangrijk zijn voor het welbevinden van de wereld goed te regelen.
Iedereen moet een leven kunnen leiden zonder honger, levensbedreigende toestanden, angst, kou en nattigheid.
De natuur is er niet voor niks en niet alleen voor onze lol.
Waar je ook woont, je hebt middelen nodig om in je levensonderhoud te kunnen voorzien. Het moet niet zo zijn dat er op een paar plaatsen overvloed is en op andere plekken bittere armoede.
We kunnen niet eindeloos grondstoffen uit de aarde halen zonder dat we daar de gevolgen van gaan merken. Daar zullen we dus een oplossing voor moeten vinden, want zoals we nu bezig zijn gaat het mis.
Verbeter de wereld begin bij jezelf.

Bovenstaand cursief is een fragment uit de inleiding van de beleidsnota duurzaamheid. Dat klinkt toch alsof ze het belangrijk vinden in onze gemeente. Morgen is het punt 21 op de agenda. Punt 21!

Ik ben weer het vrouwtje

Je went aan briefhoofden aan de heer met jouw achternaam. Kansloze afzender natuurlijk, dat wel. Ongeïnteresseerd type dat de eenentwintigste eeuw nog niet bereikt heeft, loser.
Maar zo nu en dan word je er moe van.

Er zitten drie vrouwen in de gemeenteraad. Één daarvan ben ik en toevallig ben ik de enige zonder partner. Daar is de administratie niet op ingesteld.

Ik, met zonder partner, en mijn vrouwelijke collega van de PvdA, met een partner-zonder-tijd-of-zin, besluiten samen naar Memorial Day te gaan. 'Geef jij ons op?' vraagt ze
'Doe ik'

Op het aanmeldingsformulier streep ik de heer door en vul met pen in dat ik met mevrouw Martens-Vissers kom.
'Ik meldde ons aan' schrijf ik Carrie, ' Ik draaide je achternamen om (sorry) en de kans bestaat dat we nu een geregistreerd partnerschap hebben'
Gisteravond vond ik een berichtje van haar. Ze had twee kaarten ontvangen voor de heer en mevrouw Vissers
Dat zijn wij.

Ik denk dat ik vandaag een rok aantrek.

Op de centen letten

Over geldzaken die niet de mijne zijn, voel ik me altijd wat onzeker om te oordelen. En toch is dat wat ik moet gaan doen deze komende vergadering, melden of wij de jaarstukken van de gemeente accepteren. En dat 'wij' is dan toch heel erg 'ik' in dit geval.

Ik ben er nog niet over uit, omdat ik van mezelf vind dat ik er te weinig van weet om het af te keuren, maar er niet genoeg fiducie in heb om er volmondig mee in te stemmen.
Je krijgt niet overal inzicht in en dat helpt niet om vertrouwen te krijgen.

Er staat een juichartikel van de wethouder in de krant van vandaag. Daar zijn onze wethouders goed in, in juichen in de krant. De wethouder van de centen is blij dat we alles hebben kunnen doen met minder geld dan gedacht.

Het is mogelijk om, doordat je geld uit een reservepotje gebruikt, op papier alle kosten te dekken. Het kan ook dat gemaakte kosten in het jaar na de jaarstukken vallen en dus nu niet meetellen, waardoor je op datzelfde papier zelfs nog wat overhoudt op wat je gedacht had uit te geven. Het is ook mogelijk door heel erg te verschralen geld te besparen. De vraag is alleen of geld overhouden het hoogste goed van een gemeente zou moeten zijn.

Een kop zonder staart? 

Er valt nog wat te winnen

Natuurlijk had ik meteen de app gedownload waarmee we wandelgemeente 2015 zijn geworden en ik had mij ook voorgenomen om de route vandaag te gaan lopen, totdat ik de foto’s zag en bedacht dat ik daar als hondenbezitter al zo vaak gewandeld had.

Dus weer de fiets gepakt. Want, zo bedacht ik, de route is wellicht ook te fietsen en dan ga ik op locatie wat van de beschreven attractiviteiten en wetenswaardigheden en dergelijke bekijken.  

Via  ’s Gravenvoeren en Mesch kwam ik in Eijsden uit en ik overwoog binnen te vallen bij oud collega Rob Hoenen, maar liet het lot beslissen.  Dat besliste voor linksaf. Daarheen wees het Belgische fietsknooppunt dat ik besloten had te volgen.  Het was een goed lot.

De complimenterende fietser

Ik hou namelijk van een beetje controleerbaar avontuur, vooral als ik in mijn eentje rondfiets. Ik wil zeker weten dat ik weer thuis kom, maar ik wens op weggetjes te rijden die ik zonder achtergrondkennis nooit zou durven kiezen. Nou, dan kom je in België wel aan je trekken. Sommige stukjes waren dusdanig dat ik in gedachte de huidige burgemeester van Onderbanken zag fronsen vanwege de vermeende sociale onveiligheid. Prachtig eenzaam in het groen. Heerlijk. Maar je moet op die routes niet over burgemeesters mijmeren, want voordat je het weet mis je een afslag. Het gebeurde me bijna. 

Belgische routes zijn onvoorspelbaar en grappig en soms onvoorstelbaar steil. ‘Mevrouw u bent sterk’ complimenteerde mij een voorbijgaande fietser toen ik even gestopt was voor een foto. ‘Ik heb een motor’ biechtte ik braaf op.  

Vanaf knooppunt 405 werd het spannender doordat mijn accu leger raakte. Gelukkig lag het pontje naar Eijsden (Du point noeud 413 naar knooppunt 76) klaar, want omfietsen had ik niet meer gehaald.

Het laatste stuk liet ik mij leiden door de brave Nederlandse knooppunten.  Dat is geen uitdaging. Er zal nog en hoop moeten gebeuren willen we fietsgemeente van het jaar worden.

dat 'du' verbaast me hier dan een beetje. 

Handig als ze even wijzen hoe je moet fietsen,
of zouden ze auto's willen waarschuwen voor fietsers van twee kanten?
Dat is wel nodig met die bochtjes in die smalle weggetjes.

Eijsden vanaf point noeud 413

Zwijgplicht

Zodra je mij vraagt om 'even' een paar punten op te schrijven, blokkeert er iets. Ik vond het dus best knap van mezelf dat ik gisteravond in mijn eentje toch vier gele plakbriefjes inleverde voor een discussie over het Sociaal Domein. Dat is namelijk nog niet af. We hebben net de verandering van het systeem gehad, nu moeten we er nog in leren denken en handelen. En we is iedereen.

Ik vind dat verschrikkelijk boeiend. Het is interessant om na te denken denken over hoe je dingen zou willen zien, maar het is minstens zo interessant om te ervaren hoe inzichten veranderen, hoe mensen zich langzaam openstellen voor andere perspectieven en hoe iemand waarvan je het totaal niet verwacht een blik op dingen blijkt te hebben die heel dicht bij die van jou staat.

Er was in begin wat gesputter door de aanwezige raadsleden over vrees voor een politiek getinte discussie, maar dat werd het helemaal niet. Ik zou zo graag willen dat er ook binnen de raad vaker gelegenheid was om met elkaar over een onderwerp van gedachten te wisselen, partijoverstijgend, op menselijk niveau, zonder kant en klare antwoorden. Zonder wethouders dus, of vooruit, de wethouders in het publiek, met zwijgplicht.

http://www.sociaaldomein-maastricht-heuvelland.nl/samen-aan-de-slag-onze-opgave-2015/

Geen wonderkind.

Jesse Klaver bewijst dat het niet zoveel zegt voor welke schoolrichting je bestemd lijkt te zijn. Ik ben blij met zijn vmbo-tl. Er kan dus nog veel gebeuren na de cito-toets en het oordeel van de basisschooldocent. Had zijn middelbare school een andere structuur gehad, dan was hij waarschijnlijk op vmbo-niveau gestart en had hij uiteindelijk, zeker in een aantal vakken, op vwo-niveau eindexamen gedaan.

Nu heeft hij andere wegen bewandeld. Vaak gebeurt dat niet omdat kinderen nog niet zo vroeg weten welke kant ze op willen, omdat kinderen zich schikken in hun lot en hun ambities loslaten, of omdat er binnen de school niet voldoende mogelijkheid is de eigen kundigheden en interesses te ontdekken. Of alle drie. Je hoeft geen wonderkind te zijn om groot te worden. Ik geloof niet zo in ICT als tovermiddel om scholing te verbeteren. Ruimte om te denken, tijd om te kijken en voeding om te groeien zijn voorwaarden voor ontwikkeling die een school moet bieden.

Kinderen zijn niet gebaat bij een monoculturele schoolstructuur als die waar LVO-Maastricht voor lijkt te kiezen. Niet iedere leerling is een Jesse Klaver, die in staat is tegen de stroom der verwachtingen in te zwemmen. En dat is heel normaal.


Jesse Klaver nieuwe fractievoorzitter GroenLinks

Duurzaam

Duurzaamheid. Typisch zo'n thema waarbij je het eerst aan GroenLinks denkt. En dat is natuurlijk terecht, maar gelukkig wordt het steeds meer gemeengoed. Vanavond buigen we ons over ons gemeentelijk duurzaamheidsbeleid en er is een goed leesbaar stuk over opgesteld dat alleen al door dat feit enorm hoopvol is voor die duurzaamheid. 

Als je weinig te verbergen hebt kun je immers helder schrijven en zeker als het over een onderwerp gaat waar je jezelf mooi mee kunt profileren en dan bedoel ik letterlijk mooi. 

duurzaamheidsmarkt in Holten 

We moeten de mensen erbij betrekken staat er, in iets andere woorden, in. Dat betekent meestal dat we nodig zijn en waarschijnlijk financieel. Investeren in zonnepanelen of het huis energievriendelijker maken. Zoiets. Ik wil best, maar ik wil niet zomaar. Er is veel mogelijk en er wordt veel bedacht. 

Hoe breng je dat allemaal interessant en aangenaam onder de aandacht? Het duurzaamheidsevenement dat een collega-commissielid (PvdA) voorstelde lijkt mij nog steeds een strak plan. Toeristisch ook interessant, zeker als het elk jaar in een andere dorpskern gehouden wordt.  En het hoeft natuurlijk niet per se in kraampjes zoals in Holten. We hebben hier legio andere mogelijkheden. 

Bouwen tegen de leegstand

'Hebben wij een plan voor als het winkelcentrum in Eijsden mislukt en er onder de levensloopbestendige-senioren-ik-red-mezelf-nog-heel-lang-op-eigen-burgerkracht-appartementen alleen maar lege ruimtes staan? '

Dat hebben we niet, want het winkelcentrum mislukt niet, dus er komen geen lege ruimtes. Sterker nog het winkelcentrum wordt juist gebouwd tegen de leegstand.

Dat was een antwoord op mijn vraag waar ik even, nou ja nu al een paar maanden, over na moest denken.

Wij...bouwen...tégen...de leegstand? Wij...bouwen...tégen...de leegstand? 

Wanneer ik het vrienden en bekenden voorleg kijken ze me onveranderd verwachtingsvol aan alsof ik het hen ga uitleggen. Kan ik niet.

Deze week stond er een artikel in de Volkskrant over de leegstand in Limburg. Over woningen. Vanzelfsprekend hebben wij ook daar een oplossing voor: Een nieuwe woonwijk...

Echt.

Bermen

Er is nog geen duidelijkheid over wanneer ze nu precies voor onze veilgheid aan de weg gaan werken tussen Gronsveld en Noorbeek, maar ik zag de laatste dagen wel een paar keer mannen met meters in weien staan.

Wat zouden ze meten? En waarom vanuit een wei? Zou onze veiligheid door weien en bermen gaan? Maar misschien heeft het niks met de weg te maken en staan ze daar toevallig.

In die bermen hangen de narcissen nu op halfzeven, maar het natuurlijk bermkruid bloeit volop en dat geeft toch meer een lentegevoel. Wegbeveiliging of niet, binnenkort zal er vanwege het netjes en het verzorgd, ook wel weer gemaaid worden. Laten we hopen dat het met beleid gebeurt, waardoor niet meteen alles om zeep wordt geholpen.

Ik vond op de website een mooi document over hoe  in onze gemeente bermen behandeld moeten worden. Op papier klinkt het allemaal heel goed en weloverwogen, met oog voor levende details. Het dateert uit 2004... Nou ja, dan heeft iedereen inmiddels tijd genoeg gehad om het te lezen, zullen we maar hopen.