En zij dan?

Ik hoor het regelmatig tijdens de ontwikkeltafelgesprekken die gevoerd worden over ons buitengebied: waar is de jeugd, de jeugd, de jeugd? De meesten van ons zijn immers dood en begraven in 2040, dus niet wij maar zij zouden zich druk moeten maken.
De burgemeester schermde zelfs met een basisschoolproject. ‘Toe maar, weer een project voor de basisschool!’, dacht ik, geloof ik, hardop.

De man waarmee ik al de hele avond het briefje met kernwaarden deelde, lachte en zei: ‘Toen ik
tien was had ik een heleboel ideeën over hoe het allemaal moest. Maar nu ben ik zó blij dat daar
niets van is uitgekomen.’Je kunt kinderen immers heel enthousiast krijgen voor een project, maar vraag van hen niks voor de lange termijn, daar zijn ze nog niet op gebouwd. Dat vergt groei en ervaringen.

‘Ga volgende keer als het in Mheer is, alsjeblieft mee’, zei ik tegen mijn zoon van eenentwintig, ‘Ze misten jullie zo, dat jij maar moet komen, dan hebben ze wat jeugd erbij.'
‘Oh ja?’, zegt hij ‘en zijzelf dan? Waren zij zo met het buitengebied bezig toen ze zo oud waren als ik?'
Verdomd, het is verhelderend om eens met de jeugd te praten, ik kan het iedereen aanraden.

T'is effe wennen

De gemeenteraad gedraagt zich op dit moment een beetje als mijn kat. Nu mijn thuis zich in een staat van verandering bevindt, ben ik uit de gratie. Schichtig schiet ze voor mijn voeten weg (de kat, niet de gemeenteraad) en een paar dagen geleden, toen ze eindelijk de kou eens trotseerde heb ik het helemaal verbruid. Die sneeuw zou ze me niet snel vergeven.

Maar nu de verandering wat vorm krijgt en sommige dingen al een vaste plek hebben, merk ik toch dat ze wat tot rust komt. Nog niet van harte, maar het gaat de goede kant op. Vermoedelijk gaat dat met de raad ook zo.

We staan aan de vooravond van het nieuwe vergadersysteem. Gisteravond werd de raad breed ingelicht over de plannen en als het goed is stemmen we 19 februari voor dit nieuwe vergaderproces en gaan we het vanaf maart anders aanpakken.

In wezen is het simpel. Per raadsronde is er een beeldbepalende vergadering. Dan halen we alleen maar informatie op. Twee weken later is de oordeelvormende vergadering, daarin gaan we over de onderwerpen in debat. En meteen daarna volgt een besluitvormende vergadering waarin we gaan stemmen over de stukken.

De beeldvormende vergadering bezorgt de meeste rimpelingen.
We zitten dan namelijk niet meer op een vaste plek, maar nemen bij toerbeurten deel aan gesprekken in een binnenkring. "Oei, oei, oei, dat wordt rommelig".
We mogen dan alleen maar technische vragen tellen, "Maar, maar, maar, de standpunten dan?".

Binnenkring vanaf de publieke tribune in Stein

En burgers kunnen ook aanschuiven "Ah, ah, ah, de nimby`s en de usual suspects!" (om de een of andere reden hebben we hier geen Nederlandse woorden voor)

Ik heb er veel zin in. Het oude systeem was opgebruikt, uitgemolken, kaalgesleten, verstoft. Ik zag in de loop der jaren commissieleden stoppen omdat ze er moedeloos van werden. We stootten talent af in plaats van het binnen te halen. Ik hoop dat dat gaat veranderen.

Ik hoop ook dat burgers er gebruik van gaan maken. Dat ze voor ons een informatiebron worden waar we beleid op kunnen bepalen. Het zal inderdaad in begin wat rommelig zijn, er zal vast van alles misgaan in de vraagstelling en zeker zullen ook mensen met hun eigen sores of frustraties komen leuren, maar daarvoor zijn regels die precies aangeven wat kan en wat niet.

Ik vermoed dat we volgend jaar om deze tijd niet meer beter weten en niemand zich meer kan voorstellen dat-ie zich goed voelde in het oude systeem. En met de kat komt het ook goed.

Dieudonné superstar?

We hebben een burgemeester van veel woorden en grote dromen. Dat weten we en daar moeten we soms om lachen, daar ergeren we ons bij tijden aan en we halen er op andere momenten onze schouders over op.

Maar hij zet er wel dingen mee in gang. Dat is niet altijd gemakkelijk voor wie met hem werkt, maar misschien, als we stiekem diep in ons hart kijken, wel noodzakelijk. Hij geeft zijn dromen ook niet op.

De nieuwe manier waarop we binnenkort als raad gaan werken en de zoektocht naar de burger zoals die nu ingezet is, komen allebei voort uit zijn onvermoeibaar hameren op het belang ervan. Dat hij bij tijden zijn hamer kwijt lijkt of in zijn enthousiasme over zijn gereedschap struikelt, doet daar niks aan af.

Gisteren was onze nieuwjaarsreceptie en er was iets nieuws. In plaats van een speech waarin deze burgervader iedereen een hart onder de riem wil steken en alle on- en zeker zinnige zaken probeert te benoemen in vervaarlijk bombastische zinnen, kregen we een film.

Dat was leuk. Misschien, als ik niet had geweten hoe graag onze burgemeester zijn burgers naar voren schuift, hoe trots hij werkelijk is op wat mensen in deze gemeente allemaal doen,  zou ik  gedacht kunnen hebben dat hij sterallures had, maar die gedachte kwam niet eens bij me op. Hij presenteerde ons in die film waar hij trots op is en wat hij waardevol vindt in deze gemeente.

En hij gaf zichzelf een beetje cadeau aan de mensen die hij bezocht. Dat klinkt wat raar, denk ik, maar een burgemeester moet in zekere mate aaibaar zijn. Een wethouder moet zijn best doen en met goed beleid komen, maar een burgemeester is de persoon waar het meest naar gekeken wordt. Als die zich persoonlijk met je bemoeit, weet je dat je gezien bent. Door in dit filmpje zelf in alle vroegte op te staan en met een cameraman of vrouw ondernemers en een pastoor te bezoeken, gaf hij hen persoonlijk een podium om de gemeente te kleuren.

Volgend jaar weer, zou ik zeggen, en dan ook mensen die wat krasserig kleuren, of buiten de lijntjes, op dat podium laten. Het kan een interessante verzameling filmpjes worden die een mooi beeld schetst van deze tijd in deze gemeente.

Voor wie toch liever een speech heeft:  Alstublieft!