Sint achter de rug en Kerst achter de kiezen, het tumult rond de boekwinkel even in de pauzestand, tijd voor de campagne. Rotterm vind ik dat, alsof elk woord al bij voorbaat een leugen is: Kijk mij eens goed zijn, hoor mij de waarheid eens in pacht hebben, stem op mij! Het hoort erbij, ik weet het.
Maar wij zijn modern, we gebruiken internet. We maken podcasts, jawel, en vodcasts, zeker meneer. Oftewel ik lees voor terwijl ik met één vinger het microfoontje van de mobiel ingedrukt houd, wat voorwaar niet gemakkelijk is. Het gaat bij de beste versie prompt mis in de laatste zin. Altijd!
En ik ga met mijn filmmaatje op pad en praat met lopende camera over onderwerpen die spelen op verschillende locaties. Weer of geen weer, dus elegante kledij is niet per se slim. Zeker niet in het eerste
filmpje over de Trambaanfietsroute, dat we maakten in de donkere dagen, tussen druipende takken, in de natte nevel. Dus met zes lagen kleding tegen het kleumen.
Ik vroeg mijn zoon, die al mijn montagewerk moet beoordelen, voorzichtig of hij vond dat het zo wel kon, mijn, eh, postuur. 'Ach,' troostte hij, 'in een winterjas is iedereen dik.' Een leugen, maar die zal ik in het kader van de campagne maar voor lief nemen.
