Het is een gekke gewaarwording om politicus te zijn. Opeens ben je een klasse apart. Ik ben nu geen burger meer en ook geen ondernemer en mijn onderwijsverleden is ook niet meer relevant. Ik ben alleen nog maar politicus. Dat gevoel bekroop me een beetje toen ik gisteren op een van de stoeltjes zat die in een frontale opstelling in een zaaltje stonden. Ik vond dat een beetje een vreemde opstelling voor een overleg, maar ik denk dat het uit gewoonte gebeurde. Politici praten immers naar een publiek om dingen uit te leggen en als je dan iets te vragen hebt, krijg je een microfoon onder je neus. Die was er niet, wat geen probleem was, want er waren nog geen 30 mensen, een beetje klas is groter en bovendien minder gemotiveerd.
We zaten daar dus om te bespreken hoe we de politiek weer interessant, toegankelijk en betrouwbaar kunnen maken voor de mensen die niet in de politiek zitten. Gemakshalve worden dat burgers genoemd. Wat weer een ander hokje is dan ondernemer. Dat leerde ik doordat ik mij burger waande van de stad waar ik mijn bedrijf heb en waar ik dus ook OZB (belasting) betaal. Maar dat was fout, daar ben ik ondernemer. Gevolg is dat ik voor de overheid in die stad niet meetel als mens en voor de gemeente waar ik woon niet als plaatselijke ondernemer. Ik bedoel maar. Politiek is het meest hokkerig denkende vak dat ik ken.
Er bestaan al rapporten over het betrekken van de burgers bij de politiek. Het ene iets leesbaarder dan de andere, maar dat mag de pret niet drukken. We kunnen bewijzen dat we hebben nagedacht. Een van de voorstellen in zo'n rapport is om de gemeenteraad te verkleinen. En een kiesdrempel werd er nog bijgezegd: Alle eenmanspartijtjes moeten opsodemieteren, alleen substantiële stemmentrekkers krijgen nog het woord. Franklin Boon en ik (waarmee Eijsden-Margraten dus met twee volledige politieke fracties vertegenwoordigd is in dit gremium) keken elkaar eens aan. Om de een of andere reden hadden wij het gevoel dat dit plan gemakkelijker gesteund zou worden bij 'onze' politici dan het verminderen van het aantal wethouders.
En Social Media! Jaaah we moeten op Social media! Daar zit de burger, daar zit de stem die niet gehoord wordt. Ik heb dat gevoel niet zo. Ten eerste heb ik het idee dat er alleen nog maar geluisterd wordt naar de stem op Social Media, dus hoezo niet gehoord en ten tweede geloof ik allang niet meer dat je via die weg veel mensen bereikt. Kijk naar dit blog, ik kan zien hoe vaak het bekeken wordt en dat is soms best aardig, maar toch is het beslist een miniem percentage van de mensen die ik vertegenwoordig in de raad. En dat terwijl het toch maar mooi op Facebook, LinkedIn en Twitter staat. WoW! Het is onderzocht, je wordt gezien door wie je wìl zien en gelezen word je nog minder.
Daarbij filteren de digitale media op interesse, dus krijg je voorgeschoteld wat in je like-straatje past en daarmee wordt je als gebruiker steeds in je mening bevestigd.
De gewone media hadden ook schuld. Ze framen. Klopt, wist ik uit de studieboeken 5 havo, maatschappijwetenschappen. Dat kan niet anders omdat iedereen vanuit een perspectief kijkt, ook een journalist. Een medium kan ervoor kiezen een bepaald frame leidend te maken, het kan ook verschillende invalshoeken naast elkaar zetten. Het fijne van de krant vind ik dan dat ik dat allemaal rustig kan lezen, overdenken en combineren zonder dat er meteen een oordeel van een derde overheen snebbelt, of het andere frame reageert. Ik denk dat we als politiek juist het papieren medium moeten koesteren en bereikbaar houden.
Het laatste dilemma, dat ik ook kende uit de boeken van mijn zoon, is het feit dat de pers van de ene kant de politiek nodig heeft om nieuws te vergaren en tegelijkertijd haar waakhondfunctie moeten vervullen. En omgekeerd dat politici niet zonder de pers kunnen om zichzelf te laten zien en om aan hun informatieplicht te voldoen, maar dat ze tegelijkertijd die pers vrezen. Ik vind het wel grappig dat wij doorgewinterde niet-burgers gisteren problemen signaleerden die al jaren leerstof zijn voor eindexamenkandidaten havo. Misschien is het een idee om alle burgers en niet-burgers die zich geroepen voelen mee te gaan denken in deze zaak, die boeken verplicht te laten lezen. Dat scheelt enorm veel tijd.
Ik dacht het wel even te vinden, er staan immers van die wandelroutepaaltjes in vele kleuren en bij vrijwel elke kleur die ik vroeger koos kwam ik op datzelfde stuk terecht. Ik zocht een stukje wandeling waar de trambaanfietsroute wel eens zou kunnen komen, als ik het goed begrepen had. Dat weet ik nooit zeker, omdat ik geografische zaken altijd moet zien, in het echt.
