Bronsgroen gouden ei

Vanmiddag verandert de vorm van Nederland een beetje. In Visé ondertekenen die van ons en die van Maastricht en die van Visé  en onze Gouverneur een document dat ervoor zorgt dat de grens tussen België en Nederland wat logischer oogt. We worden zelfs twee hectaren groter, man, man, man.

Onze verantwoordelijkheid groeit echter enorm, want we krijgen er een Natura 2000 gebied bij. En dan begint het gedonder. Want in plaats van gewoon te zeggen, goh een kwetsbaar natuurgebied daar zullen we goed voor zorgen, gaan ze er stickertjes op plakken die net even iets anders betekenen dan Natura 2000 al hebben ze in België verteld dat het niks uitmaakt.  'Maak je niet ongerust,' zeiden ze tegen de minister,'dit stickertje is hetzelfde als Natura 2000, want bij ons heten alle Natura 2000 gebieden zo. Ach en alle water in de buurt heeft dat andere stickertje, dus dat maakt haast geen verschil.'

Het land wordt dus Goudgroen, na 1 januari als alles gaat gelden, en het water Bronsgroen. Goudgroen betekent: heel mooie natuur daar mag je niet aankomen. Dan heb je nog Zilvergroen (een heel dubieuze aanduiding, maar dat terzijde) die zoveel betekent als: heel mooie natuur, pareltje,  maar als je voorzichtig bent mag je er wel wat mee doen en dan heb je Bronsgroen en dat betekent zoveel als: heel mooie natuur, maar als je er wat mee, in of op wil doen dan vinden we dat eigenlijk prima. 

Als ik nou nog het idee had dat onze mannen aan de top enig gevoel voor natuur hebben en beseffen dat natuur meer is dan een vijand die overwonnen moet worden of een gouden ei dat te gelde moet worden gemaakt dan had ik er niet zoveel moeite mee. Dan zou ik denken dat het wel goed kwam. Dat ze ondanks het bronsgroene labeltje bijvoorbeeld nooit van zijn leven visserssteigertjes in het water zouden bouwen of zo. Dan zou ik zelfs direct geloven dat ze naarstig aan het werk waren om de veiligheid van en de rust in het gebied te garanderen lang nadat zij hun stempeltjes hadden gedrukt. 

Maar onze bronsgroene helden vergaren  hun strepen door heel veel bomen te kappen voor een fietspad dat er ook achterlangs had gekund, het asfalteren holle wegen als ze de kans krijgen, het geven van toestemming voor ijscobarretjes in een prachtige vallei, het transformeren van een groene heuvel in een nieuwbouwwijk voor toeristen, het bedenken van fietsroutes van vier meter breed asfalt door natuurgebieden 

en ze hebben een plan dat Meer met de Maas heet...

Dat lijkt mij slecht nieuws voor watertjes waar nu nog vele vissoorten in alle rust hun voortplantingsfeestjes houden.

In de 'hoeskamer' van de Supermarkt

'Bent u uw bonnetje van de lege flessen kwijt? Ik heb er één gevonden.'

'Nee,' antwoord ik en veronderstel dat ze gewoon geluk lijkt te hebben.

Een paar rijen verder tref ik haar weer.

'En? Heeft u de eigenaar van het bonnetje nog kunnen vinden?'

'Ja, het was van die mevrouw!' 

Ze wijst lachend op een vrouw met een enorme bos krullen, die met haar armen vol spullen onze kant oploopt.

'En nu ben ik mijn winkelwagen weer kwijt' grinnikt ze.'Ik hoop dat hij daar om de hoek staat, want het is de enige plek waar ik nog niet gekeken heb. Soms heb ik van die verstrooide dagen. En ik dacht nog wel dat ik het bonnetje zo slim had opgeborgen.' Ze wijst op het reclamevenstertje op het blok waar het kettinkje aanhangt om de wagentjes aan elkaar te verbinden. 'Maar het papier was blijkbaar te dun en het is eruit gegleden.'

'Weet u,' zegt de mevrouw die het bonnetje vond als we weer alleen zijn, 'je kunt ermee naar de kassa gaan en daar zeggen ze dan gewoon dat je geluk hebt gehad. Maar ik voel me daar niet goed bij. Ik wil toch eerst zoeken of ik de eigenaar kan vinden. En bij deze mevrouw wist ik ook meteen dat ze de waarheid sprak'

'De meeste mensen zijn gelukkig gewoon te vertrouwen' zeg ik.

Ze glimlacht. 'Dat is absoluut waar'

Terwijl ze wegloopt schudt ze haar hoofd: 'Ik begrijp haar wel, ik heb ook wel eens van die verstrooide dagen.'

'Ik ook' beaam ik, 'En de laatste tijd veel vaker, lijkt het'

Vrolijker vervolgen we ieder onze boodschappentocht. 

AZC Nee?

Geldermalsen krijgt geen AZC. Het helpt blijkbaar als je tuig inzet dat met agressieve middelen jouw mening onderstreept. Het kost wat: sommigen moeten een beetje straf uitzitten, maar dan ben je wel klaar. Blijkbaar hebben ze daar liever criminelen dan buitenlandse mensen die bommen op hun hoofd kregen. 

In Limburg is er ook nieuws. De discussie over grote en kleine azc's is in elk geval wat duidelijker. Er worden in de krant eindelijk getallen genoemd. 100 tot 200 mensen is kleinschalig. En natuurlijk is het dat. We hadden hier bijna de strijd gewonnen en zulke kleinschalige AZC's kunnen regelen. Maar dat lijkt nu van de baan. Met dank aan het getut, geneuzel en gekerm krijgen we nu grote. Dat zou geen probleem zijn als dat niet betekende dat mensen dan in cabins moeten leven. In elk geval in onze gemeente, want we hebben geen gebouw waar er 350 inpassen. 

Onze gemeente is trouwens op geen enkele kaart te vinden. Als je niet beter wist zou je denken dat onze gemeente helemaal niks doet aan vluchtelingenopvang.

En ik weet niks, want ik heb sinds de vergadering van 11 mei geen informatie meer gekregen. Absolute stilte. 

Cittawatgemeente?

Ik begrijp het niet.

Onze gemeente zegt een gemeente te zijn die gezonde natuurlijke voeding belangrijk vindt, maar voert een beleid dat gericht is op het bespuiten van fruit. Ze zou de spuitmogelijkheden kunnen beperken en biologische alternatieven stimuleren, maar ze kiest voor maatregelen om de omgeving aan te passen aan de giftige spuitcirkels. 

Onze gemeente beweert een toeristisch interessant landschap te willen beschermen en uitbreiden, maar kapt heel veel bomen om een van de weg afgeschermd fietspad aan te leggen en kiest daarvoor een in stedelijke gebieden veelvuldig gebruikte rode steen. In plaats van geld uit te geven aan die kostbare steentjes hadden ze toch ook

meer land aan kunnen kopen om de fietspaden, in een natuurlijk getinte verharding, achter de bomen langs te leiden?

Onze gemeente wil extensief toerisme stimuleren zodat mensen rustig kunnen genieten van ons landschap en onze landelijke omgeving, maar is kartrekker bij een project dat een nieuw, vier meter breed, kilometers lang asfaltfietstraject wil aanleggen. Desnoods door steeds zeldzamer wordende groenstukjes waar nu nog de natuur zijn gang kan gaan. 

Onze gemeente zou milieuvriendelijke, natuurlijke landbouw stimuleren? Hoe kan het dan dat ons landschap nog steeds wordt aangevreten door schaalvergroting. Er verdwijnen immers geregeld kleine natuurelementen als graften, hagen, en bomen en er verschijnen nog steeds nieuwe schuren en stallen om industriële landbouw de ruimte te geven.

Onze gemeente voldoet desondanks aan de eisen welke worden gesteld aan een cittaslowgemeente.

Dat blijkt dus het zoveelste keurmerk dat weinig voorstelt.

(Eigenlijk begrijp ik het wel. De eisen aan een cittaslowgemeente zijn erg ruim te interpreteren. Daar voldoet Eijsden-Margraten altijd wel aan. Kwestie van goed kunnen lullen en dat kunnen ze bij ons)