'Bent u uw bonnetje van de lege flessen kwijt? Ik heb er één gevonden.'
'Nee,' antwoord ik en veronderstel dat ze gewoon geluk lijkt te hebben.
Een paar rijen verder tref ik haar weer.
'En? Heeft u de eigenaar van het bonnetje nog kunnen vinden?'
'Ja, het was van die mevrouw!'
Ze wijst lachend op een vrouw met een enorme bos krullen, die met haar armen vol spullen onze kant oploopt.
'En nu ben ik mijn winkelwagen weer kwijt' grinnikt ze.'Ik hoop dat hij daar om de hoek staat, want het is de enige plek waar ik nog niet gekeken heb. Soms heb ik van die verstrooide dagen. En ik dacht nog wel dat ik het bonnetje zo slim had opgeborgen.' Ze wijst op het reclamevenstertje op het blok waar het kettinkje aanhangt om de wagentjes aan elkaar te verbinden. 'Maar het papier was blijkbaar te dun en het is eruit gegleden.'
'Weet u,' zegt de mevrouw die het bonnetje vond als we weer alleen zijn, 'je kunt ermee naar de kassa gaan en daar zeggen ze dan gewoon dat je geluk hebt gehad. Maar ik voel me daar niet goed bij. Ik wil toch eerst zoeken of ik de eigenaar kan vinden. En bij deze mevrouw wist ik ook meteen dat ze de waarheid sprak'
'De meeste mensen zijn gelukkig gewoon te vertrouwen' zeg ik.
Ze glimlacht. 'Dat is absoluut waar'
Terwijl ze wegloopt schudt ze haar hoofd: 'Ik begrijp haar wel, ik heb ook wel eens van die verstrooide dagen.'
'Ik ook' beaam ik, 'En de laatste tijd veel vaker, lijkt het'
Vrolijker vervolgen we ieder onze boodschappentocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten