Vive les vacances

Nog geen dag nadat ik tegen de wethouder van weggetjes zei, dat onze gemeente niet zo heel veel plekken heeft waar je je alleen op de wereld waant, verdwaal ik tussen Eckelrade en Cadier en Keer. 

Nou ja verdwaald, ik had me met wandelen een beetje vergist in afstand en tijd en dacht op eigen houtje wel een kortere weg terug te vinden naar de auto. Foute gedachte! Dus liep ik op een gegeven moment tussen brandnetels en distels die tot mijn oksels kwamen en schoof ik uiteindelijk maar op mijn buik onder een prikkeldraadhek door om daarvan verlost te zijn.

Ik vind weliswaar de weg terug, maar niet de tijd. Uit het bos gekomen, begin ik een appje om het verwachte bezoek te laten weten, dat ze zich niet moesten haasten, omdat ik nog ergens vastzit in de natuur. Op dat moment hoor ik een brommer.

Er nadert een oudere man met een grote helm op een scooter. 'Gaat u naar Cadier en Keer?'vraag ik hoopvol. 'Als deze weg naar Cadier en Keer gaat, dan ga ik naar Cadier en Keer.' zegt hij. 'Ik ben verkeerd gelopen en ik red het zo nooit om op tijd thuis te zijn. Zou ik...?' vraag ik hoopvol met een schuin oog op de lege plek achter hem. 'Ik heb het nog nooit gedaan' zegt hij, 'maar we kunnen het proberen.'

Het lukt me om over het bagagerekje heen op het zadel te klimmen, wat me meevalt van mezelf, en daar gaan we. Behendig stuurt hij de scooter over het onverharde paadje en een heel enkele keer vraagt hij of ik even af wil stappen, wat steeds soepeler gaat gelukkig. 'Normaal kun je hier goed rijden,' roept hij 'maar soms is het lastig!'  Als de plassen op de weg te groot worden om te vermijden, rijdt hij ons er met een stevige vaart doorheen en op de verharde weg geeft hij flink gas om scherpe bochten naar boven te kunnen nemen met mijn gewicht erbij. 'Ik heb geen helm,' piep ik zachtjes in mijn hoofd en ik hoop maar dat de automobilisten die daar op ons pad komen om het hoekje kunnen denken.
Maar stiekem geniet ik enorm. Alsof ik weer in Frankrijk ben en achterop een blauw mobiletje over Franse landweggetjes knetter. We treffen godzijdank geen tegenliggers. Een ongeluk met een ongehelmd raadslid achterop wil je niemand aandoen: de wet wordt overtreden en je haalt er ook nog de krant mee. In de bebouwde kom stel ik dan ook voor dat ik de rest van de weg te voet ga. Voor hem hoeft het niet zo nodig,(Och doa kump toch geine) maar ik geloof heel erg in de wet van Murphy.

Precies op tijd ben ik thuis en ik bedenk dat het toch wel feestelijk is om de vakantie te beginnen met het gevoel dat je weer zestien bent.

Voor wie doe je het eigenlijk?

Om de zoveel weken schrijf ik een blog voor Raadsledennieuws. Dit keer naar aanleiding van een ontmoeting en een gesprek over oud, nou ja oud, zeer, maar welk zeer dan en bij wie? Laten we het een verzuchting noemen.

Mijn blog in Raadsledennieuws: Voor wie doe je het eigenlijk?

Immaterieel Bruisterbosch.

Deze week zagen we één van onze wethouders in extase raken over het immaterieel erfgoed. Een collega raadslid stelde een vraag over  rijks – en gemeentemonumenten. Hoe we onze gebouwen beschermen en zo en nu en in de toekomst, maar de wethouder zweefde in zijn antwoord door het karakteristieke raam naar hoger sferen. De mens, het landschap, de taal, de tradities, dennen her en der, alles kwam voorbij, behalve gebouwen. Hier was toch duidelijk sprake van een passie.

Des te vreemder was het dat hij, en al zijn collega's, gisteravond ontbraken bij de onthulling van een immaterieel monument in Sint-Geertruid. In een afgeladen volle zaal in dat dorp werd een film gedraaid over Bruisterbosch. Twee mensen die er van buiten waren komen wonen, een Hollander en een Belg, vonden de verhalen die ze hoorden zo de moeite waard dat zij ze vast wilden leggen. 

Drie jaar zochten, filmden en monteerden zij verhalen van de oudste bewoners van Bruisterbosch. Het resultaat is een indrukwekkend document dat een paar vierkante kilometer geschiedenis, ongelooflijk tastbaar maakt. Niet met de verzuchting dat vroeger alles beter was, maar met een gemoedelijke knipoog naar het lijden en de lusten uit het verleden en een berustende blik op het heden. 

Het was een burgerinitiatief zonder subsidieaanvraag, er was geen hotemetoot gevraagd om een inleiding te geven en er was voorzover ik dat kon beoordelen ook geen pers aanwezig. Er waren alleen maar heel veel mensen, die allemaal geraakt waren door dit dorpsportret. Ik was ontzettend blij dat ik er was en dat ik financieel alsnog iets kan bijdragen door de dvd te bestellen. Ik verheug me erop en ik ga hem vaak bekijken, maar het zal nooit meer zo mooi zijn als gisteravond toen de mensen die aan het woord waren geweest, stilletjes glunderend in het ontroerde publiek zaten, nu nog levend en zo wel als mogelijk is als je rond de negentig bent.