De inzet was het Middengebied. Een poos geleden stond de droom, of frustratie, of smeekbede, of wat dan ook van Annemarie Penn te Strake in de landelijke krant. In een open brief smeekte ze de mensen aan de andere kant van het land om ook naar ons te kijken, want wij zijn net zo leuk als de Randstad. Wat zegt ze? We zijn zelfs leuker dan de randstad want hier is nog ruimte en schone lucht en groener dan groen. En er wonen hier ook heeeel veel mensen. Minstens zo veel als in de Randstad als je alle steden in een cirkel van pak 'm beet 80 kilometer rond Maastricht erbij neemt. Wat zeg je? Meer zelfs? Wij zijn eigenlijk Randstad Zuid.
Ik schaamde me toen kapot. 'Wat zijn we toch losers', dacht ik, 'dat we constant aan de dikste tiet van het land willen hangen, terwijl voor hen aan de laatste mem horen.' Haar brief maakte dat voor mij nog eens pijnlijk duidelijk.
Hoezo Randstad Zuid? We zijn helemaal geen randstad, bij ons houdt het land niet op hoor. Je hoeft niet te kunnen zwemmen om over de grens te gaan. Met je passertje tel je toch ook de steden over de grens mee. Wat nou rand? Laat hen toch sudderen in hun eigen problemen. Als ze ons nodig hebben weten ze ons echt wel te vinden en laten we dan niet als blije bonobo's onze benen spreiden. We hebben hen niet nodig.Wat we nodig hebben, zijn politici die Frans en Duits praten.
Maar goed, soit, gisteren ging het over het Middengebied. De tuin van Zuid-Limburg, de groene parel in de stadse mossel, het Helende Heuvelland en het Minnend Maasdal, (oh nee, dat mag niet daar bij Eijsden).
Op zichzelf geen slecht idee om de waarde van het niet stadse gedeelte in Zuid-Limburg eens te onderschrijven en met zijn allen het belang ervan te definiëren. Maar dat 'met zijn allen', dat kennen ze niet hier in deze regio.
Ik was erheen gegaan met het idee dat we met de raadsleden van die zes (geloof ik) gemeentes over dat Middengebied zouden nadenken en de waardes, de mogelijkheden en de belemmeringen zouden gaan 'ophalen'. We lopen immers tegen veel dezelfde dingen aan, maar er zijn ook verschillen. Eijsden-Margraten zit midden in een burgerparticipatieproces over het buitengebied, dus verdomd, we kunnen erover meepraten.
Maar dat hoefde niet. Maastricht had een meneer met een hoge opleiding gevraagd om het even voor ons op te schrijven en we mochten luisteren naar zijn verhaal. Daarna mochten we nog wat vragen stellen en toen moesten we klappen omdat de burgemeesters iets gingen ondertekenen.
Wonderlijk toch dat de politiek en de burgers... Ze kunnen verdorie de raadsleden niet eens fatsoenlijk bij hun plannen betrekken.
 |
| hadden we zelf echt niet kunnen bedenken... |
.
