Een ander hoofd en een goed voornemen

2014 door Suzanne Diederen

Er veranderde nogal wat het afgelopen jaar. We verdubbelden in de raad, waardoor ik niet meer alleen zat, maar opeens werkelijk fractievoorzitter was. Ik stopte mijn winkel in Maastricht, waardoor ik van werkgever veranderde in een samenwerkende zzp'er. En ik nam lenzen, waardoor ik van brildragend naar het blote hoofd ging. En dat laatste heeft consequenties, want geen foto klopt nog.

2016 door Melanie Pelzer

Het was een nogal kenmerkende bril en helemaal niet lelijk, toch? Maar het dragen ervan werd steeds onaangenamer. Het zicht werd minder, hij zat altijd scheef en viel van mijn neus. Vanwege de herkenbaarheid vond ik, dat ik hem tot na de verkiezingen moest blijven verdragen. Twee weken voordat ik mijn lenzen kreeg, brak er een poot af en besloot ik hem niet meer te laten repareren. Tabee bril!

2017 door Studio Zwartlicht

In 2019 kan ik de zaken weer scherp zien en heb ik geen last van hoofdpijn en scheefstaande of vallende brillen. Voor mijn blogs koos ik onderstaande foto, die als ik goed inzoom, een prachtmuur biedt om mijn woorden op te schrijven. Dat gaat ook weer vaker lukken, omdat ik een ander intensief persoonlijk schrijfproject heb afgerond.

december 2018 door Imke Abma

uitvergroot

Hier in Raadsleed zal ik de meer persoonlijke politieke ervaringen en opvattingen delen.

In weekblad de Etalage onderwerpgerelateerde blogs, gericht op onze eigen gemeente en in Raadsledennieuws de politieke ervaringen die collega raadsleden in den lande zouden kunnen interesseren.

Mijn goede voornemen voor 2019 is daarom:

Hier vaker schrijven!

en nog meer uitvergroot

Ik wens iedereen fijne feestdagen en een inspirerend jaar.

Voor wie ons in de gaten wil houden

Afgelopen donderdag kreeg de raad haar Raadsprogramma gepresenteerd. Daarin staat wat wij met zijn eenentwintigen de komende vier jaar onder handen willen nemen; De tien belangrijkste punten waaraan aandacht besteed moet worden. Het is nog maar een eerste versie. De definitieve versie wordt 8 mei door de raad aangescherpt en aangenomen.

Hier vind je alle teksten: Het concept raadsprogramma en onze motie van durf en doorzettingsvermogen.

Dit las ik voor in aanloop naar de motie

......

  
  






    
    

    







    















  


   






         
    

  








  



         
    




  
















    




   

        



  


   

















         



    



    

    









    




  


   




  
   

  

  
  

  



         
  


  


   









    






       








       



    




  
  

    


    




    
!   

  
  





"



#


  






    









 







  
      


    











"








    






    


"







"


    



    


    








  






    
$
    

    







   


  
    
"







    
  









          



    
"

  

  

  



       
% #











   




    


&



  











    










'




  

  

    

(




   






)
  










  









*




*






*          *      *








    











    










    





       


   

    






















 



   






+

       








  



    
$
    
  
  




  

,   


    





    #
"








    


#

+








    





    

Alle goede dingen in tweeën

Zo meteen moet ik naar het Huis van de Burger om mijn identiteitskaart te verlengen. Alweer, want afgelopen dinsdag had ik er ook al een afspraak, maar dat liep fout. Handige Hannie had haar oude kaart thuis laten liggen. Gelukkig had het kind zijn zaken beter voor elkaar, dus hij had het in één keer geregeld.

Er is tussen vandaag en dinsdag nogal iets veranderd. Liep ik dinsdag nog rond met het onderbuikgevoel dat alles al bedongen was tussen de twee grote partijen, vandaag weet ik dat ik gelijk had. Het is misschien naïef om te blijven geloven in de oprechtheid van mensen om ergens voor te staan, ik wil dat toch niet opgeven. Ik ben ervan overtuigd, dat de mannen van het CDA staan voor wat ze doen, dat ze denken dat de wereld op hun invulling van het beleid zit te wachten, omdat ze door hun dorpsgenoten op een zetel zijn gestemd. Ze tellen hun punten bij elkaar op en vertalen dat naar algemeen belang. Geef hen eens ongelijk. 

Wat mij enorm verbaast is de flexibiliteit van de lokale partij. Dat je een beetje een soepele ruggengraat met hebben om in de politiek te overleven lijkt me duidelijk, met een breuk bereik je niets. Maar geen ruggengraat, dat lijkt me pudding. We zullen moeten gaan zien wat hen overeind gaat houden de komende tijd. 

Voor mij betekent het dat ik in elk geval de tijd krijg om mijn nieuwe bedrijf vorm te geven. Mijn Thuis voor Verhalen geeft me ook meer ruimte om mijn politieke werk goed te doen. Beter dan een winkel die qua tijd en ruimte als een blok aan je been kan hangen. Ach, misschien is het zoals mijn zoon opmerkte nadat ik dinsdag onverrichterzake thuis kwam: “Blijkbaar gaan bij jou dit soort dingen in de eerste ronde altijd mis.”

En wat gebeurt er in Eijsden-Margraten?

Hoe we na de verkiezingen verder gaan mag iedereen weten. Vrijdags nadat de stemmen waren geteld, hebben de zes lijsttrekkers samen besloten dat het een openbaar proces zou worden. Die afspraak is  afgelopen donderdag ook  door de nieuwe raad aangenomen. 

Sindsdien zoek ik in elke krant die op de mat valt naar enige gretigheid om verslag te doen van dat proces. Het is wel interessant bij ons, omdat voor het eerst in ooit de mogelijkheid bestaat dat het CDA geen wethouders levert. Althans ik vind dat interessant. De pers heeft dat nog niet opgepikt. Tot nu toe vind ik alleen berichten over afgeronde formaties en wat plaatselijk ongemak. 

Verslaggeving staat natuurlijk onder druk door ziektes en bezuinigingen, dat snap ik, maar ik geloof niet in bezuinigen op kwaliteit. Voor de verkiezingen heb ik me wild geërgerd aan de verhalen die over Eijsden-Margraten werden opgehangen. Ongefundeerd haastwerk, met beledigend onjuiste conclusies, ingegeven door onbekendheid  met de situatie (de vaste journalist was immers ziek) en gebrek aan tijd om er iets goeds van te maken. Maar er stond tenminste íets. 

Verkiezingen zijn spannend en daarom spekkie voor het bekkie van de journalistiek, maar van een krant mag je verwachten dat ze het verdiepende nieuws niet uit haar handen laat vallen. Het is immers haar enige manier om haar bestaansrecht te bewijzen. Bij gebrek aan krant dus maar hier: Vanmiddag beslissen we welke mensen verkenner worden. Deze verkenners gaan onderzoeken welke opvattingen en wensen er bij de partijen leven en ze leggen de basis voor een raadsprogramma. Dat is ook nieuws! De gehele raad gaat een programma leveren dat de wethouders moeten gaan uitvoeren in plaats van dat de partijen van de wethouders een programma smeden dat de raad moet slikken. 

Als ik de pers was, ging ik erboven op zitten.

Monistisch erfgoed

Het Heuvelland als werelderfgoed. Op de een of andere manier word ik van dit bericht blij en moet ik ervan zuchten. Onze mannen zijn druk geweest en ze vergaten het ons te vertellen. Weer eens. 

Het is niet heel fijn om als raadslid 
‘s morgensvroeg een bericht op de website van de plaatselijke media te vinden en zo te moeten ontdekken wat je college uitspookt. Het maakt niet uit of het goed of slecht nieuws is, je bent gepasseerd. 

‘s Avonds rolt er dan een, ach dat hadden we ook nog moeten doen, mailtje van de afdeling communicatie je postbox binnen met daarin het persbericht. 'Het staat al de hele dag op mijn Facebookpagina,' schreef ik terug. Over mosterd na de maaltijd gesproken. 

Vandaag een paginagroot artikel over het werelderfgoedstreven in de Limburger en de vragen van inwoners stromen binnen. Dan moet je dus zeggen dat je het niet wist. Je staat daar als volksvertegenwoordiger en je wordt voor de wereld te kakken gezet. Is het gek dat de burgers geen vertrouwen meer hebben in democratie als de raadsleden hun informatie uit de krant moeten halen. 

Ik geloof dat ik behoorlijk boos ben.

En dan inhoudelijk? Wat moet ik me hierbij voorstellen? Dat gaan we 22 januari horen als we geïnformeerd worden (waarom werkt dit op mijn lachspieren?) over het toerisme binnen lijn 50 verband. Eens zien wat de mannen ervoor over hebben om dat werelderfgoed in stand te houden. Tot nu toe zie ik bij ons nog vooral angstig wapperende handjes en zielige stemmetjes ‘We staan machteloos, we kunnen er niks aan doen, boeren moeten ook leven’ als er oeroude hagen gerooid, bermen platgespoten, hoogstamfruitbomen gerooid, bomen verminkt, dassenburchten kapotgereden en holle wegen almaar breder worden. Laten vernielen en dan legaliseren is de gewoonte en handhaven (wat? Handhaven!) lijkt niet aan de orde. Oh ja, en boerenschuren waar een dorp in past, dat moet als het mag van het bestemmingsplan als er maar wat groen omheen wordt geplant. ‘Een uitzonderlijk voorbeeld van een traditionele menselijke nederzetting of gebruik van land.’ Ga jullie mond spoelen, je mag het niet eens uitspreken. 

Ik geloof dat ik nog bozer ben dan ik dacht. 

Maar los daarvan. Het zou wel heel mooi zijn als het echt zo zou zijn dat het landschap werelderfgoed werd, misschien kan het dan nog gered worden. Er is wat werk aan de winkel voordat het in 2025 zover is, te beginnen met het formeren van een ander college.