Geen kind kan gemist worden*

Is dat zo? Volgens mij kan een kind best gemist worden, zo erg zelfs dat het pijn doet.
Een beetje rondkijken bij jeugdzorg zal ongetwijfeld duidelijk maken dat sommige, en misschien wel schrikbarend veel, kinderen gemist kunnen worden. Als kiespijn zelfs. Kinderen waar niemand naar omkijkt, die van hot naar her geschoven worden. Of kinderen die de randen opzoeken en misschien wel gemist wìllen worden.

Het kan dus best, maar het mag niet. Geen kind mág gemist worden, dat zijn we aan ze verplicht. We moeten ze in leven houden, verzorgen en beschermen. We moeten hen de bagage geven die ze nodig hebben om zonder ons verder te kunnen. En uiteindelijk moeten ze ons begraven en niet andersom.

Maar dat lukt niet altijd. Het zou niet moeten mogen, maar het kán helaas wel.



*Geen kind kan gemist worden is de titel van  Jaarverslag Leerplicht en RMC/J@Wschooljaar 2013-2014 dat we vanavond in de commissie Zorg en Welzijn bespreken.

Reality-politics

Zit ik hier lekker in de schaduw van mijn notenboom, voor de commissievergadering vanavond het Milieubeleidsplan door te nemen, tik ik een vraag in mijn digitale vergadermateriaal over spuitcirkels, klinkt er opeens geraas op het voetbalveld.

Ik weet niet wat hij spoot, maar ik ben toch blij dat we al gegeten hebben.

Niet elke verandering is een verbetering

'Ja jeetje, als je zo je auto parkeert wordt elke kruising gevaarlijk' veroordeelde ik de burgemeester alleen maar omdat de arme man een zwarte auto heeft en op de bewuste hoek woont. Tot ik dichterbij kwam gefietst en de politiemensen opmerkte die rond de gekreukelde wagens aan het werk waren. Het was ook een heel ander soort auto, zag ik nu. Niet zo burgemeesterig, zal ik maar zeggen, meer voor een wat jonger, meer onervaren soort chauffeurs. Maar ook dat is een vooroordeel.

Deze week reed ik een paar keer met de auto via Eckelrade naar huis en inderdaad, je moet voorzichtig oversteken op die kruising. Als fietser ben ik op die plek daarom altijd voorbereid op dodelijke aanslagen van rechts. De meeste auto's moeten immers over het fietspad rijden om een beetje zicht te hebben. Zeker als je wat lager op de weg ligt en een langere neus hebt.

Een aantal jaren geleden is die kruising bij Eckelrade verengd. Er kwamen zwart-witte paaltjes en zwart-witte stoepbanden en in het begin had ik de neiging om bijna tot stilstand te remmen omdat me niet helemaal duidelijk was waar ik mijn auto doorheen moest leiden. Je went eraan en de passage is nu voor mij alleen nog eng als er een wat brede soortgenoot van de andere kant komt met spiegels op gelijke hoogte, de Veoliabus net langs moet, of een tractor met brede dingen erdoorheen wil. Het past allemaal net.

Waarschijnlijk is het bedacht om vaart te laten minderen en misschien werkt dat ook wel enigszins. Maar als het mis gaat kunnen werken die opstaande rand en die paaltjes niet echt veilig mee.

geen eigen foto, maar afstappen om er een te maken..liever niet

Binnenkort gaat er voor miljoenen versleuteld worden aan deze weg. Ik hoop  dat ze dan een betere oplossing voor deze kruising bedenken dan het rommeltje dat het nu is. Ik vraag me alleen af of je welke kruising dan ook kunt beveiligen tegen roekeloos rijgedrag. Ik weet niet wat de toedracht van het ongeluk deze week was. Een frontale botsing. Geen zijwegverkeer dus. Alcohol zou me verbazen, gezien het tijdstip. Te snel vermoedelijk en te jong wellicht. Gelukkig niemand dood.

baan loos mis

Je kunt geen blad, krant of sufferdje openslaan of het gaat erover: in Maastricht begint de overheid een offensief tegen laaggeletterdheid. Dat is nodig, want het is er tamelijke dramatisch. En al die gevolgen ook: eenzaamheid, geen kansen op de arbeidsmarkt, gezondheidsproblemen, gerechtelijke problemen, schulden.

Afijn, ik ga er niet weer over schrijven. Ik beperk me ertoe om op te merken dat in de laatste commissievergadering Zorg en Welzijn een nieuw gezicht bij het CDA nogal verbolgen liet weten dat we te lang over de bibliotheek hadden gepraat. ‘Die onzin’ voelde ik hem denken, ‘dat gezanik, terwijl we het hier over geld hebben.’ In zekere zin had hij gelijk. De jaarstukken gaan over wat is geweest en we spraken misschien te lang over het functioneren van de bibliotheek, maar als we het over geld hebben, dan zou ik toch graag eens laten voorrekenen wat het de burgers kost, zo’n leesoffensief. 

En met het oog op alle dure gevolgen merk ik toch ook nog snel even op dat voorkomen beter is en  het aanreiken van leesplezier een tamelijk goedkope en eenvoudige vorm van preventie. Ik vrees voor het verongelijkte cda-mannetje dat het laatste woord over de bibliotheek in die commissie nog niet is gezegd.

crisisparticipatie

Het is zo gemakkelijk om de crisis de schuld te geven. Alles wat misloopt, dat komt door de crisis. Gisteren hoorde ik zelfs dat een crisis onverwacht komt. ‘t Is toch niet geloven, de impertinentie van die krengen.

Maar het heeft ook voordelen. In plaats van een volgebouwd Veldje in Eijsden komt er nu lucht en groen en blijven er bomen staan. De kinderen kunnen er ook na de aanpassingen nog spelen en zelfs de skatebaan wordt opgeknapt. Al dacht iemand dat die niet werd gebruikt en er alleen maar onbetamelijke dingen in gebeuren.

Die onbetamelijke dingen werden met kracht ontkend door een zeer nabijwonende mevrouw op leeftijd die de jongeren en de skatebaan verdedigde. Hij is wel erg roestig, begreep ik, en dat geeft nare vlekken.

Ik wist niet wat ik kon verwachten gisteravond, niet eens of het druk zou worden. De zaal was nogal groot en behoorlijk gevuld, maar de mensen waren over het algemeen niet boos.  Iemand fluisterde in mijn oor dat de voorwaarden waaraan de plannen moeten voldoen, precies de voorwaarden zijn die de inwoners indertijd naar voren hadden gebracht. Dat vond ik mooi. Ik snap alleen niet waarom dat niet erbij gezegd werd door de mensen die het project presenteerden. Burgerparticipatie is toch niet iets om je voor te schamen? Tenzij die participatie van de burgers alleen goed uitkomt in tijden van crisis.

Grootgrondgevaar

Je staat er niet zo bij stil als je tussen alle weilanden en akkers in onze gemeente rijdt, maar er zijn bijna geen landbouwbedrijven meer.

Ik althans, stond er niet bij stil, totdat iemand uit Mheer er deze week een opmerking over maakte. 'Wij hebben er...' hij liep in zijn hoofd door het dorp, 'eigenlijk nog maar twee.'

De gedachte joeg mij schrik aan. Dat is wel heel veel grond in heel weinig handen.

Mijn buurman in Maastricht, die voor het ministerie iets doet met milieu en infrastructuur en volgens mij heel Nederland uit zijn hoofd kent, maakt het er niet beter op. Het landschap is als het ware overgeleverd aan de goede wil van enkelen. 'Maar de grootste schade is aangericht bij de ruilverkaveling' zei hij. 'Bij jullie in Noorbeek valt het nog wel mee, maar rond Mheer zijn heel veel weggetjes verdwenen. Ondergeploegd. En als je nu ziet wat er in Europa op stapel staat, dan zou zoiets opnieuw kunnen gebeuren.'

En bedankt. Zo heb ik deze dag weer iets om over te piekeren en dat terwijl hij zo veelbelovend begon:

Hoe zal ik het zeggen?

'Bedenk vooraf eens, waarom u raadslid wilt zijn in deze gemeente'
Dat is mijn huiswerk voor straks. We hebben een cursus die drie uur gaat duren en die ons verhaal moet versterken.

© Sivers

Waarom wil ik raadslid zijn? En waarom in deze gemeente? En wat als je het opeens bent zonder dat je daar precies voor gekozen had, als het opeens op je pad komt en je twee dingen kunt doen, eromheen lopen of het oppakken?

Schrijvers kennen het effect dat een verhaal zijn eigen leven gaat leiden, dat personages niet wensen te doen wat jij wil, dat ontwikkelingen op de loop gaan, of juist geen stap verzetten. En dat zijn dan nog vrije verhalen, die alle kanten op mogen ook al worden hun auteurs er misschien gestoord van.
Hoe vertel je een politiek verhaal? Vanavond ga ik het horen.

En daarvoor ga ik nog eens stoeien met het digitale vergaderprogramma. Ik hoop dat ze met een paar goeie tips komen, want ik begin een aversie tegen mijn iPad te ontwikkelen en een innige relatie met mijn printer.

Wedstrijdje?

biebje in Pieterburen

In Pieterburen liep ik tegen zo'n biebje aan. Een eenvoudig kastje, met glazen deurtjes waarin boeken staan die je mag lezen. Je neemt er eentje mee en brengt het later terug, of je zet er een ander boek voor in de plaats. Ik zou best zo'n kastje bij mijn huis willen en ik heb ook boeken zat om daar geregeld een smakelijk aanbod in te plaatsen. Voor kinderen èn voor volwassenen.

De bibliotheek Maastricht ijvert voor dit soort biebjes in enkele wijken. De wethouder zegt dat ze enthousiast is: de eerste stad in het Zuiden met biebjes, Maastricht op de kaart zetten enzo. Dus huppekee zou je denken. Maar het traject is taai. Vergunningen, angsten voor verstoring van de openbare weet ik veel. Stel je toch voor, zomaar boeken op straat, men zou er nog van gaan lezen.

ander biebje

Misschien is de kracht van de minibuurtbieb, dat het niet vanuit officiële instanties komt, maar dat het burgerinitiatieven zijn van mensen die zo'n kastje in hun tuin zetten. Ik ga toch eens onderzoeken of het bij ons wel is te regelen, al vermoed ik sowieso dat je vrij veel in je eigen tuin mag zetten.  Het zou toch wat zijn  als niet Maastricht, maar Eijsden-Margraten de eerste gemeente in het Zuiden wordt met minibiebjes. Dan staan we pas goed op de wandelkaart.

Ik ga vast eens rondkijken naar een aardig kastje met glas. En ik beloof nu al, dat als de processie langskomt, ik de raampjes zal wassen en het boekenaanbod even langsloop op gepastheid. Dan zet ik die boeken 's avonds wel terug.

Boeren

Dit vond ik vanmorgen op de route van Sint Geertruid naar Banholt. Het is er vannacht achtergelaten, want gisteren lag het er nog niet. Jongeren, denk ik, waarschijnlijk onder de achttien want waarom zou je anders je drank- en rookafval in de natuur gooien?

Kinderen hebben niet vanzelf het besef dat ze door zulk gedrag schade berokkenen. Het moet hen geleerd worden, hun hersenen overzien consequenties nog niet. Ze beseffen bij wijze van spreken niet dat ze op een parel staan te piesen, hun blaas moet gewoon leeg. Afval netjes verwerken is een kwestie van opvoeden, conditioneren zelfs.

Vanmorgen las ik dat geconditioneerde wandelaars bij gebrek aan prullenbakken in het Eijsdense hun afval in boten gooien. Misschien is het een idee om prullenbakken een voor kinderen aantrekkelijke vorm te geven die in het landschap past. Een holle boom of een boot of zoiets, die wanneer je er wat in gooit een keer heel hard boert. Mocht dat soort bakken er niet zijn, dan laat je kinderen zelf boeren als ze hun rotzooi fatsoenlijk wegwerpen (En alleen dan!). Ik verwacht dat ze er heel enthousiast gebruik van willen maken. Het risico bestaat dat ze later, als jongere (waarschijnlijk met de hele groep) heel hard boeren als ze 's nacht hun afval in een bak (of iets wat daarop lijkt) deponeren, maar dat moeten we dan maar voor lief nemen.

Drol

Vanmorgen lag er een drol op de tafel van de buren. Ik zag hem toen ik het raam opendeed dat uitkijkt op hun dakterras. 'Hoe kwam die daar?', vroeg ik mij af en 'Van wie zou hij zijn?' en 'Wie doet nu zoiets?'  Ik was zo bezig met die vraagstukken dat het even duurde voordat ik mij afvroeg of het wel een drol was. Pas toen ik dat deed, ging ik echt kijken. 

Afgelopen woensdag had ik ook zo'n drolmoment. Een ambtenaar van onze gemeente en ik luisterden naar dezelfde drie sprekers, maar hoorden naar later bleek een heel verschillend verhaal.

Het was een bijeenkomst, georganiseerd door het bureau dat de gemeentelijke toeristische visie had opgesteld, een toeristische bedrijfsorganisatie en een adviesbureau dat met toeristische bedrijven en overheden werkt.
Ik had verwacht drie verkooppraatjes te krijgen met een hoop Giddy-up-go-kreten om de toeristische branche op te peppen. Maar in plaats daarvan kreeg ik vanuit twee oogpunten een heel realistisch beeld geschetst, dat mij voor een deel bevestigde in mijn overtuiging dat de zaken anders liggen dan gesteld in de Eijsden-Margratense toeristische visie. Het derde verhaal, dat van genoemd bureau, vond ik wel een verkooppraatje. 

De betreffende ambtenaar leek die, voor de visie negatieve, geluiden niet gehoord te hebben. Hij werd slechts bevestigd in de keuzes die gemaakt waren. En nu vraag ik me dus af. Wie van ons zag een drol en wie zag wat er werkelijk lag?

Ik houd het op mezelf, omdat een mede-raadslid van het CDA opmerkte, dat hij veel nieuwe dingen had gehoord, waardoor hij dingen anders was gaan zien.

dit lag er echt. Maar wat is het? Het werd gevonden op een landweg in de Hoge Venen in België.
Iemand een idee?

Vrouwenwerk

Gisteren stond er een heel rijtje foto's in de krant: de woordvoerders op zorg van de oppositie in de Tweede Kamer. Allemaal vrouwen.

Waarom staat daar geen man tussen? (Nou ja er staat er één, maar dat is de staatssecretaris.)

Het is niet dat ik denk dat vrouwen het niet kunnen, ik denk dat vrouwen het niet zo naar zich toe moeten trekken. Oh, ik ben geen haar beter hoor. Ik begon ook bij de commissie Zorg en Welzijn en daar zit ik nog steeds. Maar ja, nu zit ik bij alle commissies. En dat is leuk, want opeens moet ik met andere dingen bezig zijn die ik tot mijn eigen verrassing interessant blijk te vinden. Bouwen bijvoorbeeld en slopen. Tot mijn grote vreugde stond daar vandaag een goed artikel over in diezelfde krant. Geschreven door een vrouw, directeur van een architectuurcentrum. 

Misschien moeten we wat terug in de tijd.

Mijn zoon bekeek deze week een natuurserie over de oertijd waarin een veeltandig monster van zes meter gewond was geraakt en daardoor verzwakt stond tegenover een mannelijke soortgenoot waarmee ze op leven en dood om haar territorium moest strijden. Of om het zijne, dat ligt eraan hoe je het bekijkt.

'Maar het is een mannetje en een vrouwtje,' stamelde ik, hopend op nog een beetje romantische coulance.

'Dit is miljoenen jaren geleden' kreeg ik als antwoord 'toen werden vrouwen nog gelijk behandeld'

Inderdaad. Ze moest zich maar zien te redden en als ze het leven liet, tant pis. 

'Ach,' troostte hij me, 'het is diezelfde die net van een ander beest begon te eten terwijl het nog leefde.' Toen had ik er helemaal vrede mee. Als ik iets niet kan uitstaan, dan is het dat. Eerst fatsoenlijk doodmaken en dan pas eten. 

Wat vindt de burgemeester ervan?

Ze was misschien een beetje overstuur, maar in elk geval verontwaardigd en ongetwijfeld ook verdrietig. Het zit altijd hoog als mensen mijn werkplek in Maastricht binnen lopen om over de gemeente te beginnen.

Deze keer betrof het de plannen van een intimiderende buurboer om een grote schuur te bouwen op een ontzettend ongewenste plek.

‘Er is een bestemmingsplanwijziging voor nodig,’ zei ze, ’maar het is al bekend dat de gemeente alles zal doen om dat proces soepel te laten verlopen.’

“Oh?’

Ik dacht toch echt dat voor een bestemmingsplanwijziging de instemming van de raad nodig is en deze raad heeft toch onlangs een toeristisch plan aangenomen waarin ons heuvellandschap als een toeristisch pareltje wordt aangemerkt. Blijkbaar zijn moderne boerenschuren voor dit college ook toeristisch aantrekkelijk.

En blijkbaar liggen beslissingen van de raad al bij voorbaat vast voor de wethouder.

Voor de wethouder.

‘Vindt de burgemeester dat zomaar allemaal goed?', vroeg ze.  ‘Kan hij daar niks aan doen?'

Wat zou het soms gemakkelijk zijn als we nog in de tijd leefden, dat de burgemeester met een vriendelijk geaffecteerde stem kon zeggen:

‘Mijn beste Bromsnor, het dunkt mij dat jij, met jouw statuur en gezag, de aangewezen man bent om dit heerschap eens een bezoekje te brengen en hem te vertellen dat zijn plan op zijn zachts gezegd onzalig is te noemen en dat zijn gedrag beslist niet door de beugel kan.’

Ik weet het niet, maar heel eerlijk gezegd denk ik dat de burgemeester er niks aan kan doen. Ik zal het hem eens vragen.