Vrouwenwerk

Gisteren stond er een heel rijtje foto's in de krant: de woordvoerders op zorg van de oppositie in de Tweede Kamer. Allemaal vrouwen.

Waarom staat daar geen man tussen? (Nou ja er staat er één, maar dat is de staatssecretaris.)

Het is niet dat ik denk dat vrouwen het niet kunnen, ik denk dat vrouwen het niet zo naar zich toe moeten trekken. Oh, ik ben geen haar beter hoor. Ik begon ook bij de commissie Zorg en Welzijn en daar zit ik nog steeds. Maar ja, nu zit ik bij alle commissies. En dat is leuk, want opeens moet ik met andere dingen bezig zijn die ik tot mijn eigen verrassing interessant blijk te vinden. Bouwen bijvoorbeeld en slopen. Tot mijn grote vreugde stond daar vandaag een goed artikel over in diezelfde krant. Geschreven door een vrouw, directeur van een architectuurcentrum. 

Misschien moeten we wat terug in de tijd.

Mijn zoon bekeek deze week een natuurserie over de oertijd waarin een veeltandig monster van zes meter gewond was geraakt en daardoor verzwakt stond tegenover een mannelijke soortgenoot waarmee ze op leven en dood om haar territorium moest strijden. Of om het zijne, dat ligt eraan hoe je het bekijkt.

'Maar het is een mannetje en een vrouwtje,' stamelde ik, hopend op nog een beetje romantische coulance.

'Dit is miljoenen jaren geleden' kreeg ik als antwoord 'toen werden vrouwen nog gelijk behandeld'

Inderdaad. Ze moest zich maar zien te redden en als ze het leven liet, tant pis. 

'Ach,' troostte hij me, 'het is diezelfde die net van een ander beest begon te eten terwijl het nog leefde.' Toen had ik er helemaal vrede mee. Als ik iets niet kan uitstaan, dan is het dat. Eerst fatsoenlijk doodmaken en dan pas eten.