En zij dan?

Ik hoor het regelmatig tijdens de ontwikkeltafelgesprekken die gevoerd worden over ons buitengebied: waar is de jeugd, de jeugd, de jeugd? De meesten van ons zijn immers dood en begraven in 2040, dus niet wij maar zij zouden zich druk moeten maken.
De burgemeester schermde zelfs met een basisschoolproject. ‘Toe maar, weer een project voor de basisschool!’, dacht ik, geloof ik, hardop.

De man waarmee ik al de hele avond het briefje met kernwaarden deelde, lachte en zei: ‘Toen ik
tien was had ik een heleboel ideeën over hoe het allemaal moest. Maar nu ben ik zó blij dat daar
niets van is uitgekomen.’Je kunt kinderen immers heel enthousiast krijgen voor een project, maar vraag van hen niks voor de lange termijn, daar zijn ze nog niet op gebouwd. Dat vergt groei en ervaringen.

‘Ga volgende keer als het in Mheer is, alsjeblieft mee’, zei ik tegen mijn zoon van eenentwintig, ‘Ze misten jullie zo, dat jij maar moet komen, dan hebben ze wat jeugd erbij.'
‘Oh ja?’, zegt hij ‘en zijzelf dan? Waren zij zo met het buitengebied bezig toen ze zo oud waren als ik?'
Verdomd, het is verhelderend om eens met de jeugd te praten, ik kan het iedereen aanraden.