Echte mensen

“Wie van u heeft al eens met een vluchteling gepraat? Wie van u was al eens in een Asielzoekerscentrum? Wie van u gelooft alles wat er in de krant staat?” 

Ik stak nergens mijn vinger op, hij deed zijn best maar. Ik snap wel waarom de man meende ons te moeten overhalen om positief te staan tegenover de opvang van vluchtelingen en wellicht dat er mensen bij waren waar het voor nodig was, al zou ik ze niet durven aanwijzen, maar bij mij riep het wrevel op.

Had hij gezegd dat hij door eerdere ontmoetingen de ervaring had dat veel gemeenteraadsleden erg tegen vluchtelingenopvang zijn, maar dat hij hoopte door deze ontmoeting onze gedachten te veranderen, dan had ik dat eerlijker gevonden. Al geloof ik niet dat hij die ervaring heeft. En zeker bij ons zou dat een vreemde opmerking zijn, gezien het feit dat wij raadsbreed een motie hebben aangenomen over vluchtelingen, waaruit blijkt dat wij hen niet afwijzen. Bereid je voor, zou ik denken.

Liever had ik een gesprek gehad over hoe je om gaat met hele sterke anti-buitenlandersgevoelens als je verantwoordelijk bent voor het beleid dat met vluchtelingen te maken heeft. Want dat is toch waar hij eigenlijk op doelde. En ik had ook wel iets willen horen over de moeilijkheden waar je mee te maken krijgt als je veel mensen opvangt die allemaal een vreselijke ervaring achter de rug hebben en heel verschillende achtergronden. Ik had geen zin in een verkooppraatje. Toen hij daarna ook nog begon over ‘echte mensen’ was ik er helemaal klaar mee. 

Ik was daarom heel gemakkelijk te verleiden om er tijdens de rondleiding tussenuit te knijpen, de keuken in, waar een paar dames uit Syrië (en een man die waarschijnlijk ook van daar was, maar hij zei geen woord dus ik weet het niet) druk waren met een maaltijd. We praatten met handen en voeten, Nederlands en Engels over het verleden en het nu en de toekomst en ik had oprecht graag geproefd wat er in de pan zat, want dat rook heerlijk. Het was echter nog niet klaar en ik had het ook niet durven vragen. 

Terug in het ontvangstzaaltje bleken de anderen nog niet klaar met hun rondleiding en dat gaf ons mooi de gelegenheid om even te praten met het meisje dat ten tonele was gevoerd om de echte mens te illustreren en dat vervolgens haast niets over zichzelf had kunnen vertellen, omdat de volwassenen eroverheen praatten. Wat in elk geval bewees dat ze een echt kind is, want dat overkomt alle kinderen geregeld.