Parismoment

Binnenkort is er een klimaattop in Parijs en we worden door GroenLinks uitgenodigd om ons eigen Parijsmomentje te fotograferen en in te sturen. Heb ik vast wel. Dus bladerde ik wat door mijn foto's op zoek naar een parijswaardig tafereeltje.
Afgelopen vrijdag heb ik er nog een paar meegemaakt, in Eijsden, in de Beemden. Prachtige herfsttableaus, het sterven op zijn mooist en daarbij wat onafgehandelde beverkarweitjes, ganzenvergaderingen, Meerkoeten, een Fuut en veel vuil.
Mijn hemel wat ligt daar een hoop troep.

Daar zijn we hier slecht in. Zwerfvuil. Bij het uitgaan las ik op een bord dat er in het gebied geen prullenbakken staan en dat je geacht wordt om niet als dank... Zo staat het er, met puntjes achter dank. We worden het dus geacht te weten. Net zoals we geacht worden te weten waar we met de troep heen moeten: in je tas proppen en thuis weggooien. Natuurlijk doet iedereen dat, zeker jongeren die er geen enkele moeite mee hebben braver dan braaf voor lul te staan bij hun leeftijdsgenoten. Handig ook zo'n bord bij de uitgang, of was ik er aan de verkeerde kant ingelopen? En fijn gastvrij.
We profileren ons zo prima, als toeristische gemeente.

Maar Maastricht kan het ook. Ik had een andersoortig parijsmoment toen ik gistermorgen naar mijn werk fietste en nog voor negen uur onaangenaam verrast werd door een man met een luidruchtige bladblazer. Zondagmorgen, hartje stad, lawaai van overheidswege, want de Maastricht moet schoon. Lekker zinloos blazen op nat goed. In Parijs hebben ze het beter begrepen. Lichter, schoner, stiller en efficiënter: straatvegers vegen daar met groene bezems, nog steeds. Ze zijn een beroemd straatbeeld: 'les balayeurs ont pleins d'balais, Il est cinq heures, Paris s'éveille' En de dag kan fris beginnen.
Ach Parijs, geen moment denk ik aan die stad zonder een beetje zoete heimwee.

vertaling: Zij ruimen alles achter onze kont op, laten wij het achter die van hun niet meteen weer volstorten.