Wat moeten we met de bermen?

Er zaten veel deskundigen in de zaal. Eigenlijk had ik het gevoel dat ik de enige was die er weinig van afwist. Ik fiets en wandel er zo'n beetje genietend langs in de lente en zomer. Probeer wat wilde bloemen te herkennen en te benoemen, verbaas me over opschietende vaas- en borderbloeiers langs de weg, luister wat naar het gezoem in het gras als er niet veel verkeer is en als het er mooi uitziet probeer ik het vast te houden op een foto, wat nooit zo lukt als de werkelijkheid. Een soort bermtoerisme zal ik maar zeggen.

De andere mensen wisten allemaal veel meer. Ze kenden maaimethodes, wisten hoe de beestjes heten die zoemen en kruipen en hoe ze zich voortplanten of niet, kenden de oorsprong van de plantjes en zagen hun toekomst. De mensen die niet houden van al dat natuur langs de weg, waren er niet. De mensen die klachten indienen als er niet gemaaid is voordat de bronk begint (dat is de grootste groep klagers over de bermen. Toch eens vragen hoeveel van de 25.000 er dat precies zijn) waren er niet. Of de mensen die, één twee drie in godsnaam, zelf de bermen platspuiten als de gemeente het niet doet. Dat de laatste groep er niet was, snap ik. Ze doen iets illegaals, al kon niemand mij vertellen of je er straf voor krijgt en welke dat dan is.  Maar de niet-criminele mensen die houden van functionele, zakelijke bermen, die zich wild ergeren aan dat 'onkruid' dat maar de ruimte krijgt? Waren die niet uitgenodigd? 

Doordat zij er niet waren, was er geen discussie. Iedereen was het roerend met elkaar eens. Zelfs de wethouder. Och wat fijn, het beloofde bijna een meer zorgzaam en toekomstgericht bermbeleid.

Maar uiteindelijk was er het addertje onder het bermgras. Mensen die van strakke, dooie bermen houden hoeven niet te vrezen. Het maaien wordt uitbesteed aan één aannemer en hoe hij het werk verder laat doen en door wie, dat is des aannemers. De gemeente heeft er dan verder geen vinger in en kan niets meer doen. De contracten worden aangegaan voor drie jaar. Het meest schrok ik bij deze woorden van de genoegzaam achteroverleunende wethouder die op dat moment uitstraalde dat er niets zal veranderen, ze moeten er alleen nog een mooi praatje omheen maken.