Landschapsverstiering

'Zo simpel is dat niet', klaagt onze wethouder van lelijkheid vandaag in de krant. En nee, dat is waar, het vergt behoorlijke inspanningen van de ambtenaren om al die monsterlijke boerenschuren in het landschap te krijgen binnen de wettelijke kaders. En soms wil een boer geen stal, maar een  groot huis en dan dreigt de wethouder dat als dat huis er niet komt, de boer er zomaar eens een grote stal zou kunnen gaan bouwen 'en dat wilt u niet lieve raad.' En als we vragen: ' maar wethouder wat doet u toch met onze parel, ons kipje met de gouden eieren?' Dan blijkt dat wij, 'Uw Raad' , ergens in maart 1903 hebben zitten slapen en besloten hebben dat een wethouder alles recht mag lullen wat scheef is. 

Binnenkort verandert er van alles in de wetgeving. Net zoals een paar jaar geleden het hele zorgsysteem omgekiept werd, komt er nu een verandering die betrekking heeft op onze omgeving, op hoe we wonen, hoe het landschap eruit ziet, hoe duurzaamheid een plek krijgt. Kortom op alles wat maar enigszins raakt aan wat ze het 'Fysieke Domein' noemen en burgers krijgen veel meer invloed. Huh? Ja!

Dus boerenschuren, Trambaanfietsroutes, nieuwbouw, verbouw, bomen, dassenburchten, fluitenkruid, parkeervakken, terrassen, het gaat allemaal een stuk lastiger worden voor wethouders van pronkstukken en ritselarijen. En daarom wordt de gemeente nu maar vast omgeploegd. Snel, voordat de waardevolle dingen in onze omgeving dusdanig weerbaar worden, dat het grote geld er niet meer overheen kan walsen en voor de verkiezingen waar de wethouders van lelijkheid en overlast misschien last krijgen van wakker volk.

Alhoewel, ik was deze week op een bijeenkomst in een van de dorpen, waar voorlichting werd gegeven aan inwoners over werkzaamheden aan weg en riool die op stapel staan. Daar werd geklaagd over een boom. Die moet maar om. Hij staat in de weg. En die bomen die geplant moeten worden ter compensatie van deze monumentale groene lastpak, die moeten ze dan maar op het Amerikaplein voor het gemeentehuis zetten. 'Ze haten hier bomen echt', fluisterde ik tegen de wethouder van alles-wat-lijdt-onder-de-andere-wethouder. Ik vrees dat onze wethouder van landschapsverstiering in deze gemeente, als het aan de kiezers ligt, met gemak nog eens 20 jaar de ruimte krijgt.