Vroeger knikte ik, wanneer ik Gronsveld uitreed, altijd even naar het paardje in het weitje. Een Haflinger die vanonder de hoogstambomen nieuwsgierig de weg afkeek naar naderend verkeer. Dat kon hij goed zien, want de lichte bocht in de weg gaf hem een breed uitzicht. Hij leek op me te wachten, alsof hij er zeker van wilde zijn dat ik na mijn bezoek aan de grote stad weer veilig terugkeerde naar het Heuvelland. Het weitje is weg en naar het paardje knik enkel nog in gedachte.
Waarschijnlijk hoor ik bij een nostalgisch groepje. Van die mensen die een warm plekje hebben voor weitjes met oude bomen met een paardje of wat koeien. Van hetzelfde soort dat ook een zwak heeft voor verouderde gebouwtjes, waar meer zakelijke types van zeggen dat ze onrendabel, niet duurzaam en onpraktisch zijn. Van die pandjes die eigenlijk heel erg opgeknapt moeten worden als je er nog iets mee wil doen, maar waar niemand het geld voor overheeft. Ik verdenk het schooltje aan de kampweg van Gronsveld ervan zo'n bouwwerkje te zijn.
Toen ik hoorde van de plannen met het schoolgebouw aan de Kampweg: een Aldi, een Heemkundevereniging, een appel- en perenmuseum en een toeristisch opvangcentrum, toen dacht ik aan het schooltje. Ik zag daar mensen die de streek bezoeken binnen lopen voor informatie en wandelroutes. Ik zag hen even zitten en wat uitrusten, terwijl ze wachten op hun beurt, wat folders doorbladeren en ideeën opdoen.
De Aldi stelde ik mij aan de achterkant voor. Met zijn rug naar het schooltje en het zicht op de parkeerplaats. Onzichtbaar vanaf de rijweg, zoals nu de moderne schoolgebouwen grotendeels verscholen liggen. En dan boven de Aldi het fruitmuseum en de Heemkundevereniging. Zoiets.
Maar nu begrijp ik dat het schooltje plat moet. Daar moet de uitgang van de Aldi komen, of de ingang of een kruispunt van wegen, het is me nog niet helemaal duidelijk. Hoe dan ook, het stemt mij droef.
Misschien is het schooltje niks waard, misschien vinden veel mensen het lelijk. Ik ben geen kenner, mijn liefde is blind. Ik vroeg niet aan de boze mensen uit Gronsveld, die ik in het gemeentehuis trof, hoe ze over het schoolgebouwtje denken. Er was te weinig tijd om hun boosheid precies te duiden. Willen ze de Aldi niet? Maken ze zich zorgen over de te verwachten drukte? Vrezen ze verkeersproblemen? Voelen ze zich niet gehoord, overdonderd, gepasseerd? Is het gewoon alles, de manier waarop het gaat? De plotselinge plannen die als een voldongen feit en met onherroepelijke stelligheid in hun tuin zijn geland? Ik kan me er alles bij voorstellen, maar ik hoop dat ze ook een beetje voor het schooltje willen opkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten