Meneer, wo is hie de sjool?

Het is best knap om in een dorp van twee straten en een gangetje de weg kwijt te raken. Toch lukte het mij in 2000 toen ik met Sjoerd Kuyper onderweg was voor een schrijversbezoek aan de school in Eckelrade. Ten einde raad draaide ik mijn autoraampje open en riep een oudere man die op zijn gemak voorbij fietste om hulp: 'Meneer, wo is hie de sjool?'
Hij legde het geduldig uit en we vonden het daarna in één keer.

Sjoerd en ik hadden een zwak voor kleine dorpsscholen. Hij heeft ooit een kinderboek geschreven over de moeite die in zijn Noord-Hollandse dorp was gedaan om het schooltje daar te houden. Een strijd die ze verloren. Ik had een kind dat bijna basisschoolrijp was en ik geloofde nog in de kwaliteit van klein.

Alles aan Eckelrade beviel ons: de ligging, het dorp eromheen, de naam Heilig Hartschool en het gebouw. Een knus ouderwets schooltje met een hoge entree en veel hout.
Precies zoals een dorpsschooltje moet zijn.

Een paar jaar later was er verbouwd en werd ik door leerkrachten trots meegetroond om alles te bekijken.

En weer een paar jaar later arriveerde ik er met Maxime Verhagen, om er voor elk kind een boek te brengen. Hij opende en passant hun nieuwe schoolbibliotheek, die aandoenlijk klein was.

De laatste jaren werd het aantal kinderboekenweekkranten dat ik bracht elke keer lager.

Morgen sluit het schooltje haar deuren.

Vandaag reed ik er even langs omdat ik het nog één keer in functie wilde zien. Het gaat me aan het hart, dat gebouwtje dat daar zo dapper staat in het hart van het dorpje, dat nu leegkomt en is overgeleverd aan de hoogste bieder. Of niet?

Het pand is van de gemeente. Misschien wil de eigenaar nadenken over wat er tussen deze muren zou kunnen gebeuren, welke webben er geweven mogen worden, welke verbeelding geleefd en welke verhalen verteld.
Het levert in geld vast minder op, maar wie weet wordt dit schooltje dan zelfs meer het hart van het dorp dan het ooit had durven dromen.