Och arme

Hij sprak geen onduidelijke taal, gebruikte geen moeilijke woorden en toch had ik voortdurend het gevoel dat ik niet hoorde wat hij bedoelde.

Hij legde ons uit hoe woningcoöperaties hun geld binnenkrijgen: met het verhuren van woningen. Dat is ook hun opdracht: verhuur woningen en doe dat vooral aan mensen die geen dure woningen kunnen betalen. Maar die woningen moeten natuurlijk onderhouden worden en daar hebben ze geld voor nodig. En het rijk vraagt nog wat bijdragen, dat moeten zij, och arme, ook ophoesten en dan hebben ze nog een smak geld nodig voor hun eigen huishoudboekje. Duur, duur, duur.

Maar er is nog een mogelijkheid: huizen verkopen. Ja. Echt.  En dat is nodig want het levert geld op.
'Ja, maar dan heeft u toch minder huizen te verhuren.' Ja, ja inderdaad, het is heel erg, maar wat moeten ze dan? Het water staat hen aan de lippen. Het waren netelige tijden en inderdaad ze hebben wat foutjes gemaakt in het verleden, dat wil hij wel beamen, maar dat hebben ze nu achter zich gelaten, al blijft het natuurlijk moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Ik zat daar en ik luisterde en ik huiverde. Hij zat daar te praten en te praten maar hij vertelde niks. Geen plannen, geen nieuwe ideeën, geen ondernemingslust. Hij zat daar dik betaald te bedelen.

Waarnaar weet ik niet, maar het zal ongetwijfeld iets zijn waar de raad over moet beslissen. Bestemmingsplannen in hun verkoopvoordeel, bouwhandigheden, huurgemakken of gewoon cash. Iets zal er voorbij gaan komen waar zij wel bij zullen varen en dan moeten wij ja knikken, want ach ze hebben het zo zwaar.

De wethouder van bouwbenodigdheden is in elk geval in hun kamp. Hij maakte alvast een voorzetje door monter op te merken dat we uit het verhaal van de waarde meneer de woningcoöperatiedirecteur al hadden begrepen dat de woningbouwverenigingen wel moesten verkopen en bij nieuwe bouwplannen waren woningen in het goedkopere huursegment niet mogelijk. Nee, helaas, nee, dat gaat niet. Het spijt hem vast zeer.