Er maakt zich een een forse man los uit het bedrijvige groepje, die zich naar mij toe haast.
In het buurpand konden tot ruim een jaar geleden daklozen overdag terecht voor een kopje koffie en een praatje. Tot vandaag gebeurde er niet meer zoveel, behalve dat er zo nu en dan iemand op kantoor moest zijn.
De man, gekleed in een reusachtig T-shirt dat toch nog te warm blijkt voor het sjouwwerk in deze klamme temperaturen, vertelt mij vol enthousiasme over zijn plannen.
Ja, er komt wat. Het is een plan voor alle mensen van Maastricht, een plek waar je terecht kunt om wat te kletsen, maar ook voor hulp als je iets moet weten of zoekt. Mensen die elkaar ondersteunen en verder helpen. Niet alleen mensen die zorg nodig hebben, maar ook ondernemers, kunstenaars, mensen die werken, alle mensen. En hij wil ook een netwerk van vrijwilligers bij elkaar zoeken opdat mantelzorgers hun zorgbehoevende bij hen goed verzorgd achter kunnen laten zodat ze zelf even de markt op kunnen of de stad in.
Zijn gedrevenheid is hartverwarmend.
'Hoe ga je het financieren?' vraag ik. Tja, Het pand is van het Leger des Heils en dat blijft zo, maar de rest daar moeten ze nu fondsen voor gaan werven. 'Heb je ook iets bedacht waardoor er hier wat geld in het laatje komt? Iets waar mensen voor moeten betalen?'
'Koffie of zo', mompel ik erachteraan, omdat dat het eerste is wat in me opkomt.
Hij kijkt me enigszins geschokt aan.
Betalen voor de koffie? Nee, dat kan niet als de mensen hierheen komen voor hulp. Hij heeft gelijk, betalen voor de koffie is een slecht idee in dit geval.
'En de gemeente?' wil ik heel graag weten 'Hoe reageren die op dit plan?' Hij heeft al met (ben de naam even kwijt) gepraat en, hij zucht, daar hopen ze ook subsidie van te krijgen. Het is voor de gemeente immers belangrijk met die participatieplannen...
'En het is voor iedereen' onderstreept hij nog eens, 'voor jong en oud'
'Misschien moet je contact zoeken met de universiteit' zeg ik, 'studenten die...'
Ik weet niet goed hoe ik het moet voorstellen zonder bemoeizuchtig te lijken en de indruk te wekken dat ik het allemaal beter weet.
Hij knikt ijverig, ja dat zijn ze van plan
Ik denk aan de houten caféstoelen die ik naar binnen zag dragen. 'misschien ook de kunstacademie,' stel ik toch maar voor 'dat je die studenten vraagt om het hier wat in te richten?'
'Maar we hebben al geverfd' reageert hij verheugd, 'hier in het gangetje met kleuren en zo om het wat aan te kleden.'
En de naam, heb je al een naam? Iets gezelligs? Nee, die hebben ze nog niet. Misschien kun
je de mensen daarover mee laten denken, opper ik terwijl we allebei weer enigszins richting onze werkzaamheden bewegen.
Dat is geen goed idee, 'Nee, dat moet je niet doen, dan krijg je allemaal van die gekke namen als je de mensen laat meedenken' hoor ik een van zijn helpers, die hem komt halen, zeggen. Burgerparticipatie is blijkbaar niet alleen een spookbeeld voor politici, besef ik, terwijl ik me weer met mijn klanten ga bezighouden.
Als ik na sluitingstijd mijn bus voor hun deur parkeer om wat dingen in te laden bedenk ik weer dat hij een bedrijfsplan nodig heeft. Als de gemeente dat eens deed, meedenken met dit soort bevlogen vrijwilligers om een soort zelfbedruipende hoeskamer op te zetten, waar je ook voor diensten komt die je wat waard zijn en waar je wel voor wil betalen. Een kennisnetwerk creëren waarbij je voor dit soort initiatieven de juiste mensen bij elkaar brengt. Het bestaat niet. Ik dacht dat het bestond toen ik van podium24 hoorde, maar nee hoor, het bestaat niet. Jammer.
Het zal een heel karwei worden om dit plan te laten slagen en ik hoop echt dat het hem lukt. Ook professioneel advies wordt best wel vrijwillig gegeven als dat een goed doel dient.
Maar hij moet om te beginnen de deur eens verven, zie ik als ik weer in mijn bus klim, die ziet er niet uit.
Coronation street📺
Geen opmerkingen:
Een reactie posten