Ook in Normandië is een fietsende vrouw in haar eentje een beetje bijzonder. Tenminste op weggetjes die de huidige burgemeester van Onderbanken als sociaal vreselijk onveilig zou bestempelen. Nou ja, daar buiten ook wel eigenlijk. Waarschijnlijk werd ik daarom vrijwel door iedereen die ik tegenkwam glimlachend begroet. Nu ben ik de sociaal-onveilige leeftijd ruim voorbij en het helpt vast, dat ik van dit fietsen enorm ga grijnzen.
Je ziet er bijna geen elektrische fietsen. Normandië kan toeristisch nog groeien. Ik koos enkele fietsroutes die in de naaste omgeving van onze logeerplek lopen. De bewegwijzering was niet slecht, maar vertrouwde bij tijden iets meer op het richtingsgevoel en het verstand van de fietser dan in mijn geval handig is. Vooral omdat het kaartje bij de route nauwelijks details gaf die correspondeerden met de informatie op de wegwijzers die ik tegenkwam. Gelukkig heb ik Google Maps op mijn telefoon en een Franse mond, dus alles was onder controle.
Ik ben geen avonturier, zonder route kan ik niet genieten. Geef mij paaltjes of pijltjes en ik ben een gelukkig mens. Maar dan verwacht ik wel dat die weg mij op paden brengt waar ik anders niet gekomen was. Dat deed deze route, maar meer ook niet. Ik miste dat ik geen zicht had op de omgeving. Fietsknooppunten zouden het hier goed doen.
Tijdens het fietsen veel aan Franklin Boon gedacht. Ze hebben hier namelijk een enorme voorliefde voor golfplaten. Misschien uit geldgebrek. Golfplaten zijn niet duur, snel gelegd, gemakkelijk op maat te maken, gaan lang mee en bij voldoende roest lijkt het op afstand bijna hout. Het boerenbouwbeleid oogt hier hetzelfde als bij ons, met dat verschil dat er in dit gebied veel meer schoonheid is om deze nonchalante lelijkheid te compenseren.
 |
| schuurtje met golfplatendak |
 |
| op maat geknipt |
 |
| oud schuurtje nieuw dak... |
 |
| ...en een stuk erbij gebouwd |
 |
| bewoond huis |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten