Vaak denk ik dat ik iets aan de motor heb,
waarna ik dan opgelucht constateer dat ik maar langs Chemelot rijd en mijn busje nog normaal functioneert.
Je blijft het ruiken. Misschien niet meer zo
sterk als vroeger, dat weet ik niet omdat mijn aandacht toen sowieso meer
gericht was op de eeuwige vlam. Die het eerst te ontdekken was, op weg naar
mijn oma in Maastricht, een telkens terugkerende competitie met mijn
broertjes.
En wat je ruikt zijn deeltjes. Altijd. Daar had
ik nooit bij stilgestaan totdat er ergens eind vorige eeuw een serie
babyboekjes met geuren verscheen. 'Leuk', dacht ik 'dan heb je naast het zien,
het voelen en het horen nóg een zintuiglijke ervaring met een boek.'
'Helemaal niet leuk', zei mijn partner.
'Allemaal chemische troep die je opsnuift. Dat jij het doet maakt niet zoveel
uit, maar die baby’tjes zijn nog heel kwetsbaar. Als ze willen dat die
kleintjes gras ruiken, dan gaan ze er maar lekker mee wandelen op een
zomeravond'
We hebben de boekjes acuut uit het assortiment
gekieperd.
Vandaag bezoek ik Sabic. Voor het eerst in mijn
leven is de vlam mijn doel en ga ik parkeren in de luchten. GroenLinks heeft
een ontmoeting in het hol van de leeuw. Daar wil ik natuurlijk bij zijn. De
rondleiding als afsluiting is facultatief. Wil ik allemaal meemaken, ook al weet ik dat we alleen te zien krijgen wat zij willen dat we zien. Ik
durf te wedden dat fotograferen niet mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten