Soelaas

Een poos geleden wandelde ik in de vroege ochtend op het paadje bij mijn huis. Het was lekker weer, zonnig en niet koud. Op het landje naast de weg werkte een boer met een breedarmig ding achter zijn tractor en ik zag wolken over het akkerland dalen. Het was best een mooi gezicht in het ochtendzonnetje. Pas toen ik een geur rook die niets natuurlijks had, werd ik wakker. 'Verrek, hij spuit gif,' realiseerde ik me eindelijk. Stond ik me daar op een mooie morgen zomaar rotzooi op te snuiven.

Gisteren bespraken we een milieubeleidsplan. De eerste keer, maar nog niet de laatste. Het is de bedoeling dat we er als commissie en raad, intensief bij betrokken worden en meedenken over hoe het moet worden. Daar houd ik van. En je leert er ook zoveel van hè.

Gisteren over spuitcirkels bijvoorbeeld. Er staat een schema in het plan dat ik alleen maar kon uitleggen als: 't kan niet bommen wat de gevolgen zijn, de boer moet kunnen spuiten.
De afstand tot waar gespoten mag worden kan steeds kleiner om soelaas te bieden aan het spuiten. Er moet dan wel steeds meer bescherming zijn: niet bladhoudende windhagen? Iemand een idee? Zijn dat schuttingen, glaswanden, stoffen windschermen?

Als motivatie voor al die ruimte wordt het belang van spuiten voor de landbouw genoemd. Zonder spuiten geen oogst. Ik waag dat te betwijfelen. Ik durf zomaar te beweren dat er boeren bestaan die het zonder spuiten kunnen. Er zijn vast andere mogelijkheden om soelaas te bieden. Kwestie van anders denken en open staan voor de vernieuwende ervaringen van anderen.

Maar niet alles hoeft anders. Wat heerlijk dat deze plannen geschreven staan in bewoordingen waar ik blij van word. Soelaas, een woord om te koesteren.