regionale waakhond?

De kranten lees ik meestal met wat vertraging. In het weekend helemaal, want de weekendbezorging gaat uit van vrij en niet van werk. Maar het is wel lekker zo'n zondagavond na het werk mijn 'weekend' te beginnen met een wijntje en een krantje.
Ik heb er twee: De Volkskrant en sinds ik raadslid ben De Limburger voor het regionale nieuws.

In de eerste stond deze keer een artikel over de tweede. Er wordt zorgelijk gesproken over de regionale pers als luis in de pels van de democratie. We hebben in deze gemeente de gewoonte opgevat om voor elke raadsvergadering per partij een korte ontmoeting met de pers te hebben. De laatste keer hebben wij, dat heet de oppositiepartijen, onze minuten bij elkaar gegooid om eens uitgebreid met de pers te praten. We twijfelden namelijk ernstig aan de nieuwswaarde van wat er in de raad gebeurt voor de plaatselijke pers. In de krant vind je immers van het gemeentenieuws vooral de voorgekauwde persberichten van de wethouders terug. Voor niemand erg interessant en in geen enkel opzicht waakzaam.

Uit het gesprek maakte ik op dat de regionale pers probeert om het gemeentelijk reilen en zeilen in artikelen te vertalen naar de praktijk, door te laten zien wat dat voor de inwoners betekent. Een mooi streven, denk ik, al zou ik dan die persberichtjes alleen gebruiken om mijn onderwerpen in te luiden.

Ik hoop niet dat de krant verdwijnt. Het krantlezen van papier heb ik pas enkele jaren geleden ontdekt en ik zou het niet meer willen missen. Maar twee kranten is voor mij eigenlijk te veel. Ik moet kiezen en zelfs dat mislukt. Zo zou ik graag in de Limburger dat artikel met Tof Thissen over die niet rebelse Limburgers lezen,  maar hoe ik ook blader ik heb alleen nog maar Volkskrant. Zelfs op mijn keukentafel is de regionale pers in de verdrukking.