Doelonbewust

Gisteren was ik een van de weinigen die niet hun hand opstaken bij de vraag wie er elke week sport. Voor mijn gevoel sport ik niet. Ik zit bij geen club, heb geen enkele kaart. Ik hou er niet van: de verplichting, de zweterige kleedhokken, de wedstrijden, mijn benen onbedekt, vreselijk.

Toch beweeg ik misschien wel meer dan de sporters daar, want ik fiets elke dag dat het weer en de lengte van het licht het toelaten minimaal 35 kilometer heen en neer naar mijn werk. Op een elektrische fiets, heuvel op heuvel af. 'Morgens vooral af, 's avonds vooral op, inclusief het vals plat bij Mheer. Ik kocht hem voor een paar keer per week, het werd vrijwel elke dag, vanwege het fijne.

'Ik heb ook een elektrische fiets,' zei me laatst een collega-raadslid, 'maar ik fiets er nooit op.'
'Dat komt omdat je geen doel hebt,' antwoordde ik. 'Als ik geen doel had, gebruikte ik hem ook niet zo vaak, want het komt er bijna nooit van om voor mijn lol een rondje te gaan rijden.'

Gisteren bespraken we het beweegplan van de gemeente. Het is namelijk goed voor de gemeente als de mensen bewegen, dat houdt ze fitter en dus gezonder en dus gelukkiger en dus goedkoper. Mensen zoals ik krijg je niet aan het bewegen met folders over sportclubs, die moeten een doel hebben.